Afscheid nemen van een monument valt mij zwaar.

Na 42 jaar geef ik hem uit handen.

Het is tijd voor vernieuwing.

Onherroepelijk!

Hij was het middelpunt van ons bestaan.

Zoveel mensen hebben er hun voeten onder gestoken.

Hij was glad, donkerbruin en stond stevig op zijn vier poten.

Hij is altijd onze steun en toeverlaat geweest, onze houvast.

Hij ondersteunde lekkere spijzen en dranken.

Ontelbare gourmetten en verjaardagstaarten zijn aan bod gekomen.

Hij is getuige geweest van interessante gesprekken.

Belangrijke beslissingen werden genomen, documenten werden ondertekend.

Er werd ook al eens gehuild en telkens ving hij de tranen op.

Overlijdensberichten werden geschreven maar ook geboortekaartjes heeft hij gedragen.

Maar vooral hebben wij veel plezier gemaakt in zijn nabijheid.

We hebben er al die jaren ‘aan’ gezeten.

Onze ouders zaliger hebben er hun troefkaarten met de nodige overtuiging op gesmeten.

Gezelschapspellen werden duchtig gespeeld.

Daarbij zaten de kinderen er bovenop, op hun knieën en kraaiden het uit van de pret.

Nooit was het voor hem te veel of te zwaar.

In al hun enthousiasme kreeg hij klappen en slagen maar hij gaf geen kik.

De paarden van het paardjesspel (mens-erger-je-niet) vlogen van links naar rechts.

Oerdegelijk materiaal zoals het moet zijn.

Een echte tafel, honkvast waar je kan op rekenen.

Hij ondersteunde de huiswerken van onze kinderen.

Kleinkinderen lagen er op om te worden verschoond, om aan- en uitgekleed te worden.

Hij is getuige geweest van ontelbare verschillende evenementen.

Heel veel van mijn teksten werden aan deze tafel geschreven.

Mijn tafel heeft littekens opgelopen in al die jaren, daar kun je niet naast kijken.

Hij draagt de sporen waar ooit een bloempot heeft gestaan die teveel water had gekregen.

Een kras hier en een kras daar is hem niet vreemd.

Maar hij heeft ‘geleefd’.

Juist dit maakt van hem een tafel met karakter, hij heeft een ziel gekweekt.

Wat heb je aan een tafel die decennialang afgedekt is geweest?

Wij hebben er op z’n minst veel genot van gehad.

Zeg niet zomaar: ‘gewoon stuk huisraad op vier poten met een horizontaal blad’.

Voor mij is hij meer waard.

Nu verhuist hij naar De Kempen waar hij (hopelijk) stokoud mag worden bij onze dochter.

Heel stiekem zal ik dan nog eens mijn vinger laten glijden langs de ruige kantjes, net zoals de hostessen het vroeger deden bij de te winnen prijzen in de quizprogramma’s op tv.

 

Tot de volgende.