De overgang van zomer naar herfst is een feit. Wat de temperaturen betreft hoor je mij niet klagen, maar het is over… Op mijn terras staan de stoelen er triestig en verlaten bij. De rondvliegende blaadjes van de populier vormen stilaan een tapijt. Ooit was de lente daar en hadden ze een fris groene kleur. Daar is nu nauwelijks nog iets van te merken. De warme dagen van september zijn onherroepelijk voorbij. Een tikkeltje weemoed komt even naar boven. “ ’t Is weer voorbij die mooie zomer”. In de jaren zeventig was het een gigantische hit voor Gerard Cox.

We schikken ons naar de normen van de herfst. De duisternis valt. De wind is gaan liggen. Ik trek de gordijnen dicht en installeer mij aan de laptop. Links van mij staat een mok heerlijk geurende koffie. Zijn aroma palmt de hele ruimte in. Een streepje klassieke muziek brengt behaaglijke rust in huis. Mijn zomergevoel is helemaal verdwenen. De muziek van Antonin Dvorák doet mijn vingers walsen over het toetsenbord. Ik ben helemaal zen en de woorden komen haast vanzelf. Dit is nu mijn favoriete plekje in huis. Het geluid van de straat verstomd, en ik geniet. De tijd staat even stil…

Terwijl ik van de koffie drink gaan mijn gedachten naar mijn moeder. De combinatie van koffie en muziek associeer ik met een warme thuis waar iedereen altijd welkom was. Nostalgie. Hoe zou het komen dat koffie wordt gelinkt aan gezelligheid? ‘Koffietje? Ja, graag.’ Thee daarentegen…tja, dat doet mij denken aan een kopje slappe thee voor de zieke… brrr… De geur alleen al maakt mij misselijk… en dan nog met een lepeltje honing… nog meer brrr… Je hebt het al door zeker dat ik geen theedrinker ben!

Hoe ouder ik word, hoe frappanter de gelijkenissen zijn tussen mijn moeder en ik. Dikwijls betrap ik mezelf met de gedachten ‘mama zou dat ook zo gedaan hebben’ of ‘ons moeder zou dat ook geestig gevonden hebben’ of ‘mémé zou er ook graag bij geweest zijn…’. Ondanks het gemis hou ik er een warm gevoel aan over met mooie herinneringen. Onlangs hoorde ik Luciano Pavarotti op de radio met Nessum dorma… daar krijg ik het lastig mee… nog steeds… na al die jaren… Deze prachtige aria van Puccini was te horen op de begrafenis van mijn mama… hartverscheurend… maar o zo blij dat we dat gedaan hebben voor haar. Toen de plechtigheid voorbij was en ik ging mijn cd terug ophalen bij de priester, bleek die gestolen te zijn uit de kerk… Dan ben je al zo verdrietig, nemen ze dit ook nog eens af… schandalig, daar zijn geen woorden voor.

Ik neem nog een slokje en nog een slokje.

Alles is doorgeslikt voor vandaag en het regent. De muziek is gestopt en morgen schijnt de zon weer, daar ga ik toch van uit. Fijne avond.