Het eerste weekend van oktober houden wij ons bezig met noten verzamelen van onze notelaar midden in de tuin. Vanaf het moment dat de merels en de eksters opvallend aanwezig zijn rondom en in de boom, mag je zeggen: ’t is ’t moment. Indien we zelf nog een nootje willen kraken komende winter moet er nu actie ondernomen worden. De zon geeft ons de nodige vitamine D en het is heerlijk vertoeven buiten. Voorzien van de beschermende handschoenen beginnen we aan de pluk. Manlief waagt zich op de langste ladder en kruipt in de boom en ik blijf liever op de grond. Daar voel ik mij veiliger, alhoewel, als er een noot op je hoofd valt is dat niet zo fijn.

Jaren geleden waren er ontzettend veel vruchten aan de boom, maar helaas voor ons, waren de vogels ons voor geweest. We hadden een week te lang gewacht en alles was weg… de eksters waren met de noten gaan vliegen…

Het is een beetje een kat en muis spel. De gevederde vriendjes versus ons. Wie het eerst komt, eerst maalt… of iets van die strekking. We moeten delen met de natuur, een beetje voor hun en een beetje voor ons.

De meeste groene bolsters barsten vanzelf open dus de walnoten zijn volgroeid. Indien we wachten tot de noten vanzelf op de grond gaan vallen is het te laat, dan hebben wij er geen.

Eventjes pauzeren. Het is lekker warm in de zon. Een libelle landt op de tafel en strijkt haar frêle vleugeltjes glad. Komt ze uitrusten of is het mijn weekblad met dezelfde naam dat haar aandacht trekt.

De emmers geraken vol. Niet slecht mijn gedacht. De rest laten we voor de vogels. Dat was immers de afspraak. De zon maakt plaats voor aankomende donkere wolken. Er hangt een bui in de lucht. Terwijl ik de okkernoten uit hun bolster haal begint het te regenen. Net op tijd zitten we onder het zeil in het droge. We genieten van de oogst en de plensbui op ons dak. Een glaasje cava mag nu niet ontbreken en het kurk laten we knallen. Gezelligheid troef. Santé.

Na regen komt zonneschijn en zolang de vogels blijven vliegen ben ik een tevreden mens.