Beseffen wij wel wat ‘gelukkig zijn’ betekent? Staan we daar wel eens bij stil? Durven wij nog toegeven dat we gelukkig zijn of sluiten we ons aan bij de grote massa die het nieuws haalt? Het is slecht gesteld met onze wereld en, naar het schijnt, zijn we daar allemaal verantwoordelijk voor. Slecht nieuws doet vlug de ronde, maar plaats voor het goede, dat is er amper. Positief nieuws horen wij nog nauwelijks. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik gelukkig ben, in de breedste zin van het woord. Maar wat omvat gelukkig zijn? Voor iedereen is dit verschillend. Terecht ook, want anders zou het leven er saai en eentonig uitzien. Voor mij speelt de zon een hele grote factor. Ik voel mij al blij bij het krieken van de dag, wanneer de gordijnen plaats maken voor felle zonnestralen die je ogen verblinden. Kunnen genieten van het aroma van een heerlijke kop koffie, uitgeschonken in het porseleinen kopje met gouden randje. Een lekker ontbijt met een peer, geschild door manlief. Alles lijkt zo gewoon maar tegelijk ook zo speciaal. Met zicht op de tuin waar de vogeltjes een badje nemen in de vijver, lees ik mijn krant. T.t.z.: ik vul de Sudoku in maar sla de bladzijden vol miserie, ongelezen over. Vandaag wil ik geen nieuws horen over vluchtelingen of presidentsverkiezingen. Ook niet over het zika-virus of het motortje in de fiets van een jonge renster. Mag ik, ja? Ben ik daarom een egoïstisch mens?

Gewassen, gekamd, gekleed, wat lippenstift en een wolkje parfum van Givenchy kan ik de hele wereld aan. Nu ja, dat is veel gezegd, maar ik ben klaar om een fantastische dag tegemoet te gaan.  O zo heerlijk is dat.

Terwijl de aardappelen koken nip ik van een glaasje porto. De worsten liggen zij aan zij te blinken in hun braadjus en de fel groene boontjes doen me denken aan de komende lente. Door de boxen weerklinkt ‘…It’s a new dawn … it’s a new day … it’s a new life … for me ……… and I’m feeling good … ‘

Later op de dag, nog even strijken en koekjes bakken. Toegegeven, de ene activiteit is al leuker dan de andere maar de feelgood is er. Ons huis ruikt naar lekkers en gezelligheid. Een vriend brengt mij een bezoekje. Ik zie blije gezichten. Het ontvangen van een boeket bloemen of de dankbaarheid van de kinderen en de glimlach van de kleinkinderen maken mij zo week. Ik heb nu eenmaal een klein hartje.

Hopelijk mag ik nog lang van dit geluk blijven genieten. Moet ik mij nu schamen voor mijn geluk? Dat ik dit durf te vertellen? Ik weet verdomd goed dat het niet iedereen gegund is om gelukkig te zijn. Als je te kampen hebt met ziekte of andere tegenslagen, en dat kan iedereen overkomen, probeer er dan het beste van te maken. Haal uit alles het beste, hoe clichématig dit ook klinkt. Het liefste wat ik wil is dat iedereen gelukkig zou zijn, maar dat is blijkbaar niet mogelijk. Al het leed van de wereld kan ik ook niet op mijn schouders tillen, en dat wil ik ook niet. Aan mijn roze wolk zijn ook grenzen. Daarom luidt mijn motto: geniet met volle teugen van het leven voor zolang het duurt. Ooit komt er een dag dat dit niet meer zal lukken en dan is er tijd zat om te piekeren en te jammeren, om te zeuren en te treuren. Mensen, durf ook eens gelukkig te zijn in deze boze wereld van oorlog en wreedheden. Vergeet eens al het negatieve en sta in het leven met een stralende glimlach. Velen zullen er naar opkijken. Gelukkig zijn is houden van, houden van is gelukkig zijn.