10.30. Er is behoorlijk wat bedrijvigheid in de winkelstraat. Iedereen wil zijn boodschappen doen. Ik parkeer de auto netjes tussen te lijntjes, stap uit en ga plichtsgetrouw recht naar de parkeermeter toe. Het eerste half uur is gratis, althans, zo zou het moeten zijn. Ik druk op de groene knop voor mijn parkeerbiljet, maar er komt niets. Nog maar eens proberen dan. Net hetzelfde resultaat: nul. Toch maar eens de instructies lezen op dat onding. We zijn tien minuten verder vooraleer ik er wijs uit geraak. In die tijd kon ik al lang mijn pakket opgehaald hebben, de betaling elektronisch uitvoeren en al lang weer thuis zijn. Dan toch maar mijn nummerplaat inbrengen op het toetsenbord, druk op groen…. Nee, weeral niets. Intussen verwens ik dat rotding voor alles wat schoon en lelijk is. Om een mogelijke boete te vermijden onderneem ik nog een laatste poging en werp een euro in de gleuf. Ik druk met tegenzin terug op de knop… gevolg: geen biljet. Dan maar de rode knop indrukken want ik wil mijn euro terug. Ja, ik wil mijn euro terug! Zelfs dat weigert de parkeermeter te doen. Van een slokkop gesproken zeg! Ellendig ding!

Ik geef het op en loop de winkel binnen. Net zoals tijdens een tennismatch gaat mijn hoofd van links naar rechts, van auto naar winkeldame en terug. Mij gaan ze hier niet liggen hebben. Gelukkig blijft de parkeerwachter met zijn ‘bakje’ uit beeld. Met een half oor luister ik naar de uitleg die de dame mij geeft. ‘…er zit ook nog een beschrijving bij…’ zegt ze heel vriendelijk. Ik knik en kijk terug naar buiten. Zegt ze ineens doodleuk, dat de parkeermeters het niet doen en dat ze eens gaat bellen naar de firma om dit te melden. Intussen staan er al vijf personen, de een al wat meer verhit dan de andere, aan te schuiven bij die euro-vreter alias: dienstweigeraar. Moet je nu slaan op dat kastje of een schop geven?  Je kunt zo zien wie er wat ingestoken heeft. Precies een fase uit ‘verborgen camera’. Was mijn pakketje niet zo groot geweest, ik was met de fiets gekomen en was ik een euro rijker.