Het was 20u30’. Ondertussen al veertien uren weg van thuis. We waren nog enkele kilometers verwijderd van de Oostenrijkse grens. Daarna moesten we nog een traject van drie uren afleggen. Dat was nog net haalbaar. Het was pikkedonker buiten. We zagen enkel de weerspiegeling van onszelf in het raam. Af en toe kwam een straatverlichting ons begroeten.

We waren een beetje ingedommeld met het gezoem van de glijdende trein in onze oren. Plotseling remde de trein heel hard, zo hard dat het niet meer normaal was. We waren direct klaarwakker. Was dit een noodrem? Niet normaal. Hij kwam tot stilstand… verder niks meer. Buiten was alles donker, geen neonlicht van reclameborden en bovendien geen station, alleen maar sporen. Het was ijzig stil. Er moest iets aan de hand zijn. Even later klonk een Duitse stem door de intercom dat er een incident was voorgevallen, met menselijk leed en dat de nodige instanties op de hoogte waren gebracht. Gevolgd met de woorden: ‘entschuldigung’. Veel meer hadden wij er niet van begrepen. Vermoedelijk was er een aanrijding geweest. Daar stonden we dan, in the middle of nowhere.

Een uur later… geen verandering.

Twee uur later… de trein reed achteruit, enkele honderden meters vermoed ik tot aan een perron. Daar was licht. Er stapten passagiers uit die waarschijnlijk dicht bij hun eindbestemming waren. Het werd al laat voor hun baby die het niet meer zag zitten. Wat konden wij doen? Een taxi nemen? Wij waren nog zo ver verwijderd van onze bestemming. Dat was geen optie. Dan maar blijven wachten en hopen.

Ik ging flesjes water kopen in de bar/bistro van de trein. Een medewerker kwam langs met gratis versnaperingen. Heel attent, dat wel, maar wij wilden verder. Na de zoveelste tussenkomst van de intercom-stem, wisten wij dat het niet voor onmiddellijk ging zijn. Onze kinderen waren al op de hoogte van het gebeuren via de media en raadden ons aan om te overnachten in een hotel. Het zou wel eens heel laat kunnen worden.

Na drie en een half uur kwam er beweging in de trein. De plaats delict werd vrijgegeven. Hij zette zijn weg verder. Het was ondertussen 23u35. We waren doodop van al de spanningen die er al geweest waren en besloten de raad van onze kinderen op te volgen. Leve het internet. Onze zoon was al opzoek gegaan naar een geschikt hotel en onze dochter had er al een kamer geboekt. Rond middernacht kwamen we aan in Salzburg Oostenrijk. Het H+ Hotel ligt vlak bij het station. We werden vriendelijk ontvangen door de nachtreceptionist die op de hoogte was van onze komst. Dat is wel een meevaller vooral als je maar enkele woorden Duits spreekt. Na de nodige formaliteiten konden we naar onze kamer. We zijn als een blok in slaap gevallen.

Bij het ontwaken lag Salzburg onder een wit sneeuwtapijt. Een instant vakantiegevoel kwam over ons heen.

Na een verkwikkende douche en een heerlijk ontbijt kon onze treinreis verdergezet worden. Helemaal blij tot dat we telefoon kregen van onze dochter. De school had gebeld dat hun jongste dochter positief getest had en dat ze per direct in quarantaine moest. Gelukkig had ze maar lichte symptomen. Dit was een domper op de vreugde. Wat moesten wij nu doen? Op de trein stappen richting home of toch naar hen toe gaan. Na al de obstakels van gisteren was de keuze vlug gemaakt en het verlangen te groot om nog te twijfelen. We besloten om verder te reizen. Tenslotte waren we beiden geboosterd.

Met nog een treinreis van drie en een half uur konden we genieten van het mooie landschap van berg en dal. De sneeuw dwarrelde neer. Er lag een dik pak op de daken van de huizen. Zo ontzettend mooi. Wat hadden onze kinderen dat weer goed geregeld. Dank jullie wel. Waren we de hele nacht doorgereisd dan hadden we al dat moois niet gezien.

Na de middag zijn we uiteindelijk op de eindbestemming geraakt. Hermagor. Dochterlief, kleindochter en hondjes stonden ons op te wachten. Wat een blij weerzien. Er vloeiden tranen. De zon was van de partij en het werden tien onvergetelijke dagen van intens geluk en samen zijn.

Zouden wij het nog eens overdoen, reizen per trein… jazeker. Maar bij het boeken, moeten we rekening houden met de overstaptijden, dan komt het allemaal in orde.

Onze terugreis verliep vlekkeloos.

Tot de volgende

Liefs Leentje.