Als er iemand zegt: ‘we gaan op reis’ vraag ik automatisch: ‘met de vlieger?’. Wij vliegen nooit. Vandaar dat ik die vraag stel. Het is onbekend terrein voor ons.

Wel, wij zijn in februari naar Oostenrijk geweest. Neen, niet met het vliegtuig maar met de trein, met ons tweeën. Nog nooit eerder gedaan. Het moet van de prehistorie geweest zijn dat ik nog op een trein zat. Ik heb vage, slechte herinneringen aan het ‘dooreengeschud’ zijn. De ‘kedeng kedeng, kedeng kedeng’ zoals Guus Meeuwis het zong, was er ook niet meer bij. Wel de kilometers sporen die onder ons doorgleden, op weg naar de kinderen en kleinkinderen.

Vorige keer bracht ik jullie op de hoogte dat onze dochter geëmigreerd is naar Oostenrijk. Het was inmiddels al zes maanden geleden dat we elkaar nog in levenden lijve gezien hadden. Dus het begon te knagen. We bellen en zien elkaar wel regelmatig via Messenger maar even kunnen knuffelen zat er tot dusver niet in. Normaal reizen wij met ons mobieltje maar niet in de winter en al helemaal niet naar een gebied waar het nog volop aan het sneeuwen is. Het enige alternatief om daar te geraken was de trein.

Onze dochter pakte direct de koe bij de horens. De datum werd vastgelegd en de treintickets werden geboekt. Ik installeerde de app van de spoorwegen op mijn smartphone waarmee ik het volledige traject kon volgen. Alles was geregeld. Klaar.

Koffers werden gepakt en een goeie week later waren we op weg naar het station voor een reis van om en bij de dertien uren.

So far so good.

Nog voordat we in Brussel-Zuid arriveerden kreeg ik al een melding via mijn app dat het niet meer mogelijk was om de overstap te halen naar de ICE trein die ons naar Frankfurt HBF zou brengen. Ja lap zeg. Na aankomst repten we ons naar het volgende spoor. Helaas, het berichtje was echt. We zagen nog net de laatste wagon in de verte steeds kleiner worden. En nu? Terug op adem gekomen stapten we naar de infostand met ons probleem. Zegt de baliemedewerkster: ‘jullie hadden acht minuten overstaptijd, dat is een beetje krap en zeker als het voor jullie de eerste keer is…’. Bam, het lag niet aan ons dat de trein al enkele minuten vertraging had. Afin, we bleven kalm en na enkele minuten van getokkel op haar toetsenbord kregen we een volledig nieuw traject voorgeschoteld. Op zich, wel een betere dan het oorspronkelijke. Nu hadden we meer tijd, tijd voor een koffietje, tijd om de infoschermen te lezen. En bovendien, we hadden een overstap minder. Maar met één minpuntje: we hadden een vertraging van drie uren opgelopen.

Enkele uren later konden wij ons treinavontuur verderzetten in eerste klasse zoals voorzien. Zonder stress, volledig zen gleden we over de treinsporen richting Frankfurt. Daar hadden we drie kwartier overstaptijd om de trein te halen die ons naar het eindstation zou brengen. Een reis van minstens acht uren.

Na anderhalf uur stopte de trein aan een station, maar toen die terug in beweging kwam zat ik ineens in tegenovergestelde richting. De trein reed terug! In de richting vanwaar wij net kwamen. We zagen dezelfde kerken en huizen passeren die we daarnet al gezien hadden. Dat kon toch niet! Er ging een klein schokje door mijn lijf. Not again! Lichte paniek. Ik bel mijn dochter op en vertel dat wij waarschijnlijk niet goed bezig waren en dat wij er nooit gingen geraken… Tja, dom van mij. Zij had op dit ogenblik een heel belangrijke meeting en presentatie. Zij kon die trein ook niet tegenhouden hé. Manlief die enigszins wel nog de kalmte kon bewaren vroeg aan een medereiziger of we nu naar Frankfurt of naar Salzburg spoorden. We reden richting München zei hij op vriendelijke toon. Ach, oké dan, we zaten goed. De nervositeit ebde weg.

De avond viel. We dronken nog een koffie en bladerden in een boek. Het verlangen naar de kinderen en kleinkinderen werd steeds groter.

Wordt vervolgd…