In het laatste anderhalf jaar postte ik met moeite één enkel tekstje. Een tekstje om jullie een gelukkig Nieuwjaar toe te wensen. Ik zou en wou heel veel schrijven maar het lukte mij niet meer om de juiste woorden te vinden. Wat was de oorzaak? Corona! Het lijkt mij de gemakkelijkste manier om dit beest als zondebok aan te duiden. Dat deed iets met mij, ook al was ik niet ziek. Op alles en iedereen stond een rem. Het vrije leven stond ‘on hold’. Je kon niet relaxt ergens naartoe gaan, dus bleven we thuis. Daarbovenop kwamen nog verassingen uit de bus.

Op een mooie dag belde onze dochter dat zij groot nieuws had. Ze hadden plannen om te emigreren naar Oostenrijk met het hele gezin. Ik wist niet waar ik het had! Kon mijn oren niet geloven. Is dit een grap vroeg ik mij af. Hun huis gingen ze te koop zetten om daarna te verhuizen.

In het voorjaar vertelde onze zoon dat ook hij zijn huis ging verkopen en dus opzoek ging naar een nieuwe woonst. Ha, dat kon mijn gedachten wat verzetten, dacht ik, maar niets is minder waar… Ik maakte mij zorgen en er spookte van alles door mijn hoofd. Ik zat met honderdduizend vragen van wat en hoe en waarom. Waar konden wij hen helpen? Onze twee kinderen in het buitenland. Wat met de verhuis, de kleinkinderen, hun jobs, de verkoop, het aanschaffen van iets nieuws, de formaliteiten. Hoe begin je daar allemaal aan en dan nog in een tijd met veel belemmeringen.

Het besef dat je kinderen volwassenen zijn geworden, daar sta je niet bij stil. Je wil ze bijstaan en helpen waar het kan. Wij zijn en blijven hun moeke en vake. Ergens diep vanbinnen wist ik wel dat alles goed zou komen. Ze zijn ook niet over een nacht ijs gegaan. Het zijn zelfzekere mensen die hun mannetje kunnen staan en dat hebben ze al meermaals bewezen. Wij moeten hun handje niet meer vasthouden. Het zijn wij die nu ouder worden en hun hulp moeten vragen indien nodig. Je moet het gewoon aanvaarden. Accepteren dat je ouder wordt. Het enige dat wij kunnen doen is raad geven en een luisterend oor zijn voor de plannen die zij willen verwezenlijken.

We zijn nu enkele jaargetijden later. Iedereen is gesetteld. Onze zoon heeft een nieuwe stek gevonden en woont en werkt nog steeds in een grootstad in Nederland. Onze dochter woont nu met haar gezin in Karinthië in Oostenrijk. Mijn bezorgdheid en slapeloze nachten zijn niet nodig geweest. Maar het blijven toch je kinderen hé.

Tot de volgende.

Liefs Leentje.