Woensdag 5 augustus. 

Na de lange rit van gisteren had ik niet zoveel woorden om neer te schrijven. Het was een mindere dag, moet kunnen. (Ook al zeg ik het zelf). 

De zonnestralen die door het dakraam van ons mobieltje schijnen maken ons wakker. Een zalig gevoel. Ze voorspellen 29 graden voor vandaag en de komende dagen. Je hoort ons niet meer klagen.  

We gaan de fiets op en rijden enkele kilometers langs de Saar die samenvloeit met de Moezel. Hier is het ontspannend fietsen. Gedaan met het klimwerk. We zijn geen berggeiten hé, zelfs geen ‘aangedreven’ berggeiten.

De natuur is mooi. Manlief neemt foto’s van fauna en flora. Sierlijk glijden de witte zwanen met hun kroost over het water. Enkele fietsers pauzeren op de banken in de schaduw van de bomen.  

Onze frigo is aan bevoorrading toe en we zijn een Turkse winkel binnengestapt. Daar hebben we o.a. heel lekker brood gekocht om nog maar te zwijgen over de heerlijk, sappige grote perziken. Eén staat voor een volledige maaltijd. Super. Met Covid-19 in ons achterhoofd schuwen we de drukke plaatsen, dus weg van de winkelstraten.  

We hebben net het P.L.F. formulier online ingevuld. Het was geen enkel probleem. Nu zijn we ook in orde voor de terugkeer naar België. 

Het is weer avond geworden. De zon gaat stilaan onder op het water. Manlief gaat nog kiekjes nemen terwijl ik mijn laatste vakantietekstje schrijf. Inderdaad, het einde van de vakantie komt in zicht.  

Zo, lieve lezers van Mijntekstjes, na dik drie weken ben ik bijna terug in het land. Hopelijk heb ik jullie een beetje meegenomen op onze reis, met ons mobieltje, doorheen België, Luxemburg, Duitsland en Oostenrijk. Mochten jullie een dag gemist hebben, mijn tekstjes zijn altijd terug te vinden op www.mijntekstjes.com 

Vonden jullie dit leuk of niet? Laat het gerust weten. Reacties zijn nog steeds welkom.

Tot een volgende keer. 

Grote dank aan mijn trouwe volgers/lezers.

Veel liefs, 

Leen Verhaeghe.