Zondag 2 augustus. 

Het is even afkicken van onze 2-daagse in de bergen met de kinderen en kleinkinderen. 

We hebben het getroffen met het mooie weer want nu is het over. Er komt geen zon aan te pas, het voelt enorm vochtig en klam aan. We wagen ons aan een fietstochtje maar ik voel al snel dat mijn benen niet in de stemming zijn. De wandelingen in de bergen van de laatste twee dagen zitten er nog in. Hier is ook niets plat om te rijden. Het stijgt ongelooflijk rap, en daar ben ik niet tegen opgewassen. Ook niet met een extra ‘powertje’ op de fiets.

Het is niet te vatten dat het contrast met de voorbije dagen zo groot kan zijn. Het staat op onweer en het is donker. Al na enkele kilometers in stijgende lijn, dalen we weer af naar de camping. We hebben er geen vertrouwen in. Vanavond gingen we nog eens grillen maar we besluiten om dit nu te doen. Het is 14 uur, so what? Tijd is van geen enkel belang als je met vakantie bent. 

Wat zijn we blij met de beslissing die we genomen hebben want een uurtje later valt de regen met bakken uit de lucht. Wat een ommezwaai! We ruimen op en alle spullen die buiten stonden zijn weer opgeborgen. Het is immers onze laatste dag hier in Nassereith, op Camping Rossbach. 

Manlief wou toch nog even de regen trotseren om de afwas te gaan doen.

We zijn op het verste en hoogste punt geraakt van onze reis, tevens ook hét hoogtepunt van onze reis. We hebben ons doel bereikt en dat was: de kinderen ontmoeten, en dat was een groot succes!

Tot morgen.