Woensdag 29 juli. 

Ons mobieltje is weer rijklaar voor de volgende etappe van onze reis.  

Na enkele kilometers houden we halt aan een supermarkt. Er staan nog twee campers op de parking. We slaan onze voorraad in voor vijf dagen want wij weten nooit waar we terecht gaan komen, of er winkels in de buurt zullen zijn.

In tegenstelling tot diegenen die met een auto en caravan reizen, rijden wij niet meer weg met ons mobieltje eens hij geïnstalleerd is op de camping. Dat kan wel eens een nadeel zijn maar we hebben goede fietsen en onze benen werken ook nog mee.  

We rijden richting Oostenrijk en steken de grens over. In het eerstvolgende station hebben we getankt en een wegenvignet gekocht om wettelijk in orde te zijn. Het is negen dagen geldig en kleeft aan de voorruit. Wanneer we onze weg vervolgen staat daar ineens een bord langs de weg waarop te lezen staat dat hier geen vignet nodig is. Hèhè. Het is maar voor bepaalde routes dat je er wel een nodig hebt. In elk geval zijn wij in orde en rijden we nu waar we willen.  

Onze dochter annelore, man en kinderen zijn op dit ogenblik ook met verlof in Oostenrijk. Zij verblijven hoog in de bergen in Ferienwohnungen Thöni in ARZL im Pitztal. Dit zou wel eens een leuk bezoekje kunnen worden. Het is onmogelijk om met ons mobieltje tot daar te rijden wegens te smalle wegen en veel te steil. We gaan op zoek naar een camping zo dicht mogelijk bij hun verblijfplaats. Het valt op dat hier zeer weinig campings zijn. Dus als we er eentje gaan vinden zal het wel volzet zijn, dat is mijn gevoel.  

Uiteindelijk hebben we drie plaatsen bezocht in de omgeving van Imst en telkens waren ze volzet. Imst is een Oostenrijkse gemeente in de deelstaat Tirol. De man van de derde camping was zo behulpzaam ons een adres te geven van een collega-camping-uitbater.  

We volgen zijn advies en komen zo in Nassereith terecht op Camping Rossbach. Helemaal weg van de drukte, een gemoedelijke plaats en zonder slagbomen. Geen echte receptie maar aan de toog van de bar. Een oud manneke komt tevoorschijn en is mij al voor en zegt: ‘eine Nacht?’ waarop ik hem antwoord ‘fünf Nächte’. Ha, hij schiet in actie. Op een verkreukeld plannetje ziet hij dat nummer 65 nog vrij is en we mogen beschikken, met zijn plannetje. Eigenaardige man. Hij weet nog niets over ons en we mogen ons installeren. ‘Vertrouwen hebben’ noemen wij dat.  

Tijdens het rijden door Oostenrijk heb ik heel veel foto’s genomen van berg en dal. De Fernpas (zie foto) is een hoge bergpas in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Alles groen, groener, groenst. Kerktorens, berghutten en hoge bomen. Wondermooie kabbelende beekjes en watervallen. In principe is iedere foto een prentbriefkaart waard. 

Na de vele kilometers van vandaag gaan we vroeg ons bed induiken. Blij dat we hier geraakt zijn. Morgen gaan we het dorpje ontdekken. Maar eerst nog het ‘vodje papier’ terugbrengen naar het heertje in de bar. Nu zijn we ingeschreven en weten ook dat we over vijf dagen cash moeten betalen. (nog maar eens).  

Tot morgen.