Woensdag 22 juli. 

Het is al een week geleden dat we van thuis vertrokken zijn. Missen we ons huis? Neen, bijlange ni, bijlange ni. Het is 28 graden vandaag. We rijden naar de Bodensee.

Ons mobieltje is al wat op leeftijd en bijgevolg moeten wij het stellen zonder airco. Maar we hebben wel A.R.K.O. en dat werkt heel voortreffelijk. A.R.K.O. staat voor Alle Ramen Kunnen Open! Haha, dat is er eentje van onze schoonzoon Rob. 

Na de middagstop rijden we verder tot aan Campingpark Stockach-Bodensee waar we voor de volgende 2 nachten inchecken. Stockach ligt aan het begin van de Bodensee. Na het invullen van de formaliteiten krijgen we plaats 25 toegewezen. Het is een mooie plek en er is nog veel plaats over. Na een half uurtje zitten we aan ons mobieltje ene te drinken.

Op datzelfde moment komt een koppel voorbij druk op zoek naar ‘de’ beste plaats. Ze komen er niet uit, daar of nee, toch daar. Nochtans is er plaats in overvloed. Ze wandelen weer weg. Enige tijd later rijden ze voorbij met auto en caravan. Aan het kenteken te zien weten we dat het Nederlanders zijn. Ze stappen uit maar twijfelen nog. Dan toch maar de caravan ontkoppelen van de auto. Zij vindt het nog steeds geen goed idee om op deze plaats te gaan staan.

Hij trekt er zich niets van aan en voert de manoeuvres uit met een afstandsbediening. De logge caravan komt in beweging om zijn plek te zoeken en dan, uit het niets, valt de afstandsbediening uit. Dikke pech. Er komt geen beweging meer in. Hij staat waar hij staat en dat is allerminst naar de zin van mevrouw. Zij krijgt het op haar heupen. Meneer is dat al gewoon zo te zien.

Ondertussen zijn we al meer dan een uur verder. We krijgen spektakel. Mijn man vraagt als hij ergens mee kan helpen. Zij dacht dat wij Duitsers waren en daarom sprak ze ons niet aan wegens tekort aan taalkennis. Tja, als je een Belgische nummerplaat ziet denk je automatisch Duits! Daaaaaag… 

Het vervolg…  “nou ja, mijn man had dit voor vertrek moeten nazien hè, en nu doet dat klere ding het niet meer en de caravan is veel te zwaar om die te duwen…” Meneer verdwijnt in de caravan en zij blijft maar doorratelen. “We hadden gereserveerd en we mogen zelf onze plaats kiezen. Maar ik kom er echt niet uit.” Ja, dat hadden wij al 2 uur door! Er valt geen speld tussen te krijgen en ze gaat verder met haar verhaal. “Ik wil niet te dicht bij struiken staan of onder de bomen.

Vorige keer zaten mijn kasten vol met mieren, de hele vakantie lang… en precies op de dag dat we gingen inpakken waren die rot-mieren ineens verdwenen hè. We willen hier twee weken verblijven maar toch een beetje beschut staan tegen de felle zon. Normaal rijden we naar Frankrijk maar door Corona moesten we noodgedwongen voor Duitsland kiezen…”. Vreemd, is het hier dan zoveel veiliger dan in Frankrijk? Een bizarre redenering van die dame. We zijn weer een kwartier verder en meneer komt de caravan uit. Het ding, de mover genaamd, doet het weer. Meneer glundert. Hij bedient de knopjes en het logge gevaarte brengt hij waar hij het hebben wil. Staat de caravan nu net op de scheiding van twee plaatsen en hun auto op een derde kampeerplek… wel wel wel en ze vertelde ons nog dat ze ervaren kampeerders zijn. Daar heb ik toch mijn bedenking bij! 

Wij gaan douchen, we kunnen het niet meer aanzien en willen geen getuigen zijn van een echtelijke twist. Ons avondeten zit erop. De bussels prei en zakken aardappelen liggen naast elkaar onder de caravan. De wortelen geven een beetje licht in het halfduister. Het warmteonweer hangt boven ons hoofd. Er vallen drie spetters regen uit de lucht en het bliksemt rondom ons. De avond valt en de caravan staat waar hij niet wil staan.  

Tot morgen.