Zondag 19 juli. 

Het mooie weer haalt iedereen uit zijn slaapplekje. Na het ontbijt gaan we wandelen. Ik wil nog even het stadje in want morgen vertrekken we.

Het is een drukte van jewelste en al snel zoeken we de waterkant op waar het veel rustiger is. Hier kunnen we de mondmaskers weer afzetten. In het centrum zelf is het onmogelijk om de fysieke afstand te garanderen laat staan om in één richting te wandelen.

De restaurants en cafés zitten tjokvol. Hier hebben ze geen weet van Covid-19 zou je haast denken. Correctie: de obers en winkelbedienden dragen wel een mondmasker. Na een uur houden we het voor bekeken.  

Het is echt te warm om een grote wandeling te maken. Met iets fris in de hand ploffen we neer aan ons mobieltje. De hond Tyson van de buren, het zijn Nederlanders, doet niets liever dan in het water te springen voor een frisse duik. De Ourthe staat laag. Je kan zo naar de overkant stappen. Kniehoog. Vandaar dat er geen kajakken te zien zijn. Of komt het door corona. Iets van beiden denk ik. 

Het valt ons op dat het Nederlandse stel aan het inpakken is voor hun vertrek van morgen vroeg. Toen vertelde de man dat zijn vrouw vorig jaar een hersenbloeding had gekregen en dat wij vooral van elk moment moeten profiteren, want het kan zo voorbij zijn. Nu voelde ze zich niet zo lekker en dat het beter was om deze avond nog huiswaarts te keren. Oei, dat is niet fijn om dit te horen, geen leuk afscheid. We hopen dat alles goed gekomen is met deze mevrouw.  

We maken het avondeten klaar. Op het menu staat kalfskotelet met aardappelen en prinsessenboontjes. Lekkerrrrrr. 

Manlief is begonnen met het opbergen van tafels en zetels terwijl ik mijn tekstje schrijf. Na het douchen nog even chillen met een glaasje fris. Morgen rijden we verder richting Duitsland. Nu weten we nog niet waar we morgen zullen slapen. Op goed geluk. 

Tot morgen.