Vrijdag 17 juli. 

Met ons gaat het prima en het weer is goed. We trekken de stad in gewapend met mondmaskers. Je weet maar nooit. Wij behoren tot de minderheid die er een dragen. Dat vind ik jammer.

Het draait rond de middag en de heerlijke keukengeuren doen onze neusvleugels trillen. Eten moeten we toch en we stappen de Italiaan binnen. We krijgen een tafeltje toegewezen helemaal op het terras in open lucht met een prachtig zicht over de Ourthe. De obers dragen ook mondmaskers. Een vers gedraaide pizza kan zo heerlijk ruiken. Hij smaakt voortreffelijk maar is voor mijn maag net iets te groot.

Meer dan voldaan maken we een wandeling door het groen van Durbuy. We proberen zoveel mogelijk de drukte te mijden. Het doet ons goed na een regendag zoals gisteren om onze benen te strekken. We drinken koffie bij onze eigen stek langs het water.  

Halfzeven, de camping loopt stilaan vol. Het is vrijdagavond, het begin van het verlengde weekend van 21 juli. Onze nationale feestdag. Moeten we daar nu trots op zijn in deze benarde tijden? Oh ja, wij houden het luchtig en onze vlag wappert op het dashbord.  

• 

Terwijl ik aan het schrijven ben langs het water gooit er een man zijn lijntje uit om te vissen. Hij is niet de enige die dat doet. Een beetje later wordt hij aangesproken door de mannen van Unité anti-braconnage, zo staat het op de rugzijde van hun uniform. Anti-stroperij. Blijkbaar moet je een vergunning kunnen voorleggen. Hij had er wel een, maar niet voor Wallonië. Dan denk je ach, die oude man mag zich nu niet maar amuseren. Zijn er geen zaken van meer belang die moeten opgelost geraken in België? Ik dacht van wel!  Elk zijn job zeker. Wet is wet. 

Fijne avond en tot morgen.