Het zijn bizarre tijden dezer dagen … weken. Nooit geziene omstandigheden doen zich voor en niet alleen in onze straat of gemeente.

Overal te lande, wereldwijd is de bevolking in de ban van Corona ofte COVID- 19, een vreselijk virus waar we, met z’n allen, zo rap mogelijk vanaf willen geraken. Het kent geen grenzen. We zitten middenin een videogame waar we worden aangevallen door een leger onzichtbare bollen met honderden tentakels. Ze nestelen zich in in de human body zonder dat we er erg in hebben. Vervolgens verklaren ze de oorlog. Ze gaan zo verwoestend tekeer dat hun prooi het moeilijk kan winnen van deze monsters. Er vallen veel slachtoffers tijdens deze WO3. We willen per direct de ‘delete’-toets indrukken maar die is nog steeds niet gevonden. Helaas is het geen spel maar bittere realiteit.

De aangekondigde waarschuwingen zitten er goed in bij mij. Ik durf sowieso al niets ondernemen dat niet mag. Als de hogere instanties met aandrang vragen om binnen te blijven dan doe ik dat. Ik blijf in mijn kot! En toch moet ik naar de winkel om mij te bevoorraden. Ik voel mij niet op mijn gemak. Gelukkig is het niet al te druk. Ik rep me door de gangen naar de broodafdeling. Tot grote ergernis is er geen gist meer voorradig en ook geen gedroogde gist. Ik bak nog steeds mijn brood zelf. Blijkbaar ben ik niet de enige. Iedereen is aan het bakken geslagen. De blokjes gist liggen hier anders met hopen en nu niks meer, helemaal leeg! Ergens was ik wel teleurgesteld maar het was te verwachten. Geen nood, dan hebben we een plan B in deze C-tijden.

Het is stil in de straat. Aan de overkant zie ik twee fietsers rijden. Er komt nog een jogger voorbij en een beetje verderop twee wandelaars die genieten van het zonnetje. Het valt op dat ze de fysieke afstand tussen hen beiden respecteren. Door de lockdown is het hier zo stil, niet normaal. De zee is verlaten, geen toeristen. Het is zo unreal allemaal, een beetje beangstigend. Maar de zon schijnt en dat maakt veel goed. We genieten van de tuin en drinken koffie op ons terras. De vissen in de vijver weten niet beter en zwemmen er op los. Het nieuwe vogelhuisje krijgt voor het eerst een bewoner, een koolmeesje. Het leven gaat verder. De tulpen groeien weelderig in de zon.

De postbode brengt ons een kaartje van de kinderen. Wat lief van ze! Ze kunnen niet naar ons en wij niet naar hen. De gezondheid komt nu op de eerste plaats, het knuffelen komt later. Maar er komen betere tijden. Volgend weekend begint de zomertijd. Nu weten we al dat het geen zomer zal worden zoals gepland. We passen ons wel aan.

Er zal in de toekomst een ‘voor-de-C- tijd’ en een ‘na-de-C- tijd’ zijn. Niets zal nog hetzelfde zijn naar mijn gevoel. Zit de kans er in dat het leven duurder zal worden door de nu geleden schade? Het is natuurlijk ook afhankelijk van de duur van deze oorlog. Wij, gepensioneerden, hebben het minder zwaar dan sommige jonge gezinnen. Kinderen, school, werk, opvang… niet te onderschatten allemaal.

Nog een laatste noot: langs deze weg wil ik een dikke DANK JE WEL zeggen aan alle dokters en verplegers, de volledige zorgsector, die alles van zichzelf geven en tot het uiterste gaan voor de medemens in nood. Sterkte voor de wetenschappers die er alles aan doen om de juiste oplossingen te vinden.

Beste lezers van Mijn Tekstjes, houden jullie het gezond.

Zorg voor elkaar … but keep the distance.

Veel liefs.