Op school tijdens de muziekles kregen wij de opdracht om een mooie solsleutel te tekenen op de notenbalk. Daarna werden de noten ‘geschreven’. Een half boogje boven de lijn en een halfje onder de lijn. Of een nootje met een streepje er dwars doorheen. Was het nu een do re mi fa sol la si do? Ik heb nooit begrepen hoe je dat kon ‘lezen’, laat staan dat er op deze manier muziek geschreven werd. Ik ben ook nooit naar de muziekacademie geweest. Ik was wel in het zangkoor o.l.v. de heer Lucien Maertens, koster en organist van de kerk. Ik hou ontzettend veel van muziek. Ik ben wel stiekem jaloers op zij die een instrument kunnen bespelen. Als dit ter sprake komt hoor ik steeds ‘je bent nooit te oud om het te leren, waar wacht je dan op!’. Neen, voor mij hoeft het niet meer. Onze kinderen zijn naar de muziekschool geweest. Dochter speelde op haar dwarsfluit en zoon tokkelde op zijn gitaar. Maar als het er ‘niet-echt-in-zit’ stopt het op een gegeven moment. Na enkele jaren hielden ze het voor bekeken. Geen een van onze kleinkinderen volgt muziekles en dat vind ik jammer maar ze hebben andere hobby’s. Ze doen aan voetbal, muurklimmen en turnen en gaan naar de tekenacademie.

Maar nu terug naar de kern. Muziek is veel meer dan enkele noten op papier. Muziek beleef je. Het kruipt in mijn diepste binnenste. Ik kan er weemoedig en triestig van worden. Tijdens de uitvaartplechtigheid van ons mama klonk haar lievelingslied door de speakers in de kerk. Pavarotti zong er zijn Nessun Dorma. Het ging door merg en been, zo beklijvend. We zijn nu twintig jaar later en ik kan deze aria van Puccini nooit meer beluisteren zoals voorheen, het doet teveel pijn.

In 2013 waren wij op het eendagspopfestival Werchter Boutique voor het optreden van de Britse rockband MUSE. Wat wij daar beleefd hebben komt maar once in a lifetime voor. De indrukwekkende show met videobeelden, licht en vuurwerk was zo groots en spectaculair om nooit meer te vergeten. De machtige en krachtige songs van Matt Bellamy deden de wei daveren. We zongen en schreeuwden met de nummers mee tot we geen stem meer hadden. Dit was een ervaring die ons altijd zal bijblijven.

Als ik nog eens de videoclip terug bekijk met het live nummer Where Did You Sleep Last Night van Nirvana krijg ik nog steeds koude rillingen over mijn rug. Hoe Kurt Cobain het nog één keertje uitschreeuwt en zijn blauwe ogen nog eens opent, mannekes daar kan ik niet onbewogen onder blijven. Zo hartstochtelijk en smekend.

Vorig jaar bracht de Duitse metalband Rammstein een nieuwe cd uit. Manlief lag op intensieve zorgen en het enige wat hij kon was luisteren naar deze muziek. De verpleegkundigen kwamen graag aan zijn bed staan omdat naar hun zeggen ‘hier altijd mooie muziek weerklinkt’. Op een keer stond ik ook weer naast je bed. We hielden elkaars hand vast. Je kon niet praten. Je ogen waren dicht. Toen kwam het nummer Du bist so schön, so wunderschön. Ich will nur dich, immer nur dich ansehen…. Je opende je ogen en keek mij veelzeggend aan… je kneep in mijn hand… we begrepen elkaar. Ik krijg het weer even moeilijk terwijl ik dit neer schrijf.

Van emoties gesproken, kijken jullie ook naar The Voice Kids? Bij sommigen moet ik ook een traantje wegpinken. En als er dan geen enkele stoel draait dan zie je de grote teleurstelling op hun gezichtjes, ocharme…

De radio staat hier altijd aan. Onlangs hoorde ik nog Freddie Mercury & Montserrat Caballé met Barcelona: een en al kippenvel. Wanneer Radiohead met Creep of Losing My Religion van R.E.M. door de boxen knalt, kan ik onmogelijk rekening houden met de buren, dan gaat de volumeknop naar rechts. De Franstalige chansons van onder anderen Patricia Kaas en Michel Sardou en de Nederlandstalige songs van Boudewijn de Groot tot Het Zesde Metaal, ze kunnen mij allemaal begeesteren. Languit liggen in de zetel met De Bolero van Ravel aan je oren of mee dirigeren op de tonen van Symphonie n° 9 ‘Du Nouveau Monde’ van Dvorak. Zalig is dat! Heb je nood aan blijheid en vrolijkheid… luister dan naar Noordkaap met Ik Hou Van U een geweldig feelgood meezing nummer. Muziek is emotie. Laat je maar eens goed gaan.

Liefs.