Kijken jullie ook naar de serie Dertigers op één? Elke avond van maandag tot donderdag rond de klok van 10 uur. Ik vind het zo realistisch weergegeven dat je het verhaal bijna zou gaan geloven. Ik denk dat er veel kijkers zich kunnen vinden in de personages en iedereen kent wel een Saartje en een Pieter of een Alex en een Elias. Alles komt aan bod. Vrienden, werk, kinderen, vrije tijd, liefdesperikelen en ruzies.

De meerderheid van mijn lezers en ikzelf zijn deze periode al geruime tijd voorbij. Tussen 1984 tot 1994 was ik een dertiger. Wat mij het meest is bijgebleven is dat ik moeke ben geworden van onze lieve zoon, een prachtige broer voor grote zus. Ik herinner mij nog dat ik echt bang was tijdens de zwangerschap. Door de kernramp van Tsjernobyl kwamen veel stralingen vrij die nefast zijn voor het ongeboren kind. Ik was een paar maanden zwanger ten tijde van de ramp. De meest verschrikkelijke scenario’s vernamen we via de pers, radio en tv. Toen was ik een dertiger.

Nog een gebeurtenis die mij is bijgebleven is de ramp met de Herald of Free Enterprise. Onze zoon lag vredig te slapen in zijn wiegje tot de rust werd verstoord door het lawaai van overvliegende helikopters.

De Sea King speelde een belangrijke rol in de hele reddingsoperatie. De sirenes loeiden. Er moest iets ernstig aan de hand zijn. Door de televisie werden we op de hoogte gebracht met live beelden vanuit Zeebrugge. Toen was ik een dertiger.

Over liefdesaffaires zoals in de reeks Dertigers kan ik moeilijk meespreken. Wij hadden het goed met elkaar en waren niet op zoek naar het onbekende. Als dertigers vierden wij onze tiende huwelijksverjaardag.

Onze zoon was twee jaar en lag in het ziekenhuis met een longontsteking en net op dat moment spoelde er een potvis aan op het strand van Sint-André. Alle kinderen van de omliggende scholen gingen een kijkje nemen. Vanwege het tijdstip kreeg de potvis de toepasselijke naam Valentijn mee. Ik ben er nooit geraakt omdat ik bij mijn zoon was. Maar daar ben ik niet rouwig om. De geur was niet te harden. Mensen die er toen bij waren weten nog exact welke stank het kadaver met zich meebracht. Als de wind ‘goed’ zat konden wij het ruiken tot hier.

Als dertigers gingen we met de kinderen in ons VW-busje op reis door Frankrijk. Dat was een heerlijke tijd ook al was het oktober. Door mijn werk kon ik geen vakantie opnemen tijdens het schoolverlof en mochten de kinderen, zonder probleem, voor de lessen spijbelen. Toen kon dit nog allemaal.

Op muzikaal vlak was er een dieptepunt voor mij. Het overlijden van Freddie Mercury, de frontman van Queen. Ik kon dit niet plaatsen, zo oneerlijk. Nog zo jong en zo getalenteerd. Dit kon gewoon niet waar zijn! Maar helaas…

Nu zijn wij zestigers. Niet meer zo piep maar ook niet stok en nog steeds gelukkig met elkaar. Ons hoor je niet klagen over het werk, dat ligt immers achter ons. Indien er een serie Zestigers zou bestaan zou ik zeker kijken. Jullie ook?

Liefs.