Goede namiddag lieve lezers van Mijn Tekstjes.

15 december 2018.

Stilaan kunnen we een terugblik werpen op het voorbije jaar. Het jaar van een mooie lange zomer. Het jaar van veel veranderingen. Het jaar van veel verfraaiingswerken in huis. Het jaar van ‘met pensioen gaan’ voor manlief. Wat mij betreft eindigt het jaar met een lang verwachte wens die in vervulling is gegaan. Maar eerst een kopje koffie inschenken. Kom er maar bij zitten.

Jullie kennen mij als Leentje of Leen. En terecht, dat is ook zo. Maar volgens mijn identiteitskaart ben ik Lena. Dat is nooit de bedoeling geweest. Toen ik geboren werd waren mijn ouders in de wolken dat ik een meisje was. Mijn vader was zeer jong toen zijn moeder overleed. Daarom wou hij een ‘nieuw’ Leentje, vernoemd naar zijn veel te vroeg overleden moeder. Toen hij aangifte deed bij de burgerlijke stand wou de dienstdoende ambtenaar die naam niet aanvaarden. ‘Schrijf dan maar wat je wil’, sprak mijn vader, ‘voor ons is en blijft ze Leentje’. En zo geschiedde. Dit was anno 1954.

Weinig mensen zijn op de hoogte van ‘Lena’ want dat ben ik niet, ben ik nooit geweest. Er is helemaal niets mis met de naam Lena maar het blijft een vreemde naam voor mij. Toch is die Lena, mijn hele leven lang, een struikelblok voor mij geweest. Telkens er officiële documenten van hogere instanties aan te pas komen waarbij je je identiteitskaart moet voorleggen is er de confrontatie met Lena. Vroeger op school, bij inschrijvingen, op het werk, toen we trouwden en kinderen kregen, bij financiële instellingen, ook in het ziekenhuis, bij de dokter, de mutualiteit enzovoort, overal duikt Lena op. Als iemand het erop waagde mij zo aan te spreken, uiteraard met goede bedoelingen en niets vermoedend, keek ik niet eens op. Nog steeds krijg ik er koude rillingen van. Lena is mij blijven achtervolgen, tot nu. Ik ben nu echt officieel LEEN. (Leentje voor de vrienden). Ik ben niets anders gewoon hé. Maar voor mij betekent dit zo veel meer.

Toen onze eerste kleindochter Virginie werd geboren in 2011 kreeg ze als tweede naam Leentje. Ik was zo emotioneel en overdonderd dat ik haar eerste naam compleet vergeten was. Een mooier geschenk konden ze mij niet geven.

Nu maakt mijn hart een sprongetje van ‘contentement’ bij het zien van mijn ‘nieuwe’ naam op de briefwisselingen. Wanneer ik nu een document ontvang ben ik apetrots dat er Leen opgedrukt staat. Mijn nieuwe identiteitskaart en rijbewijs zijn nog nooit zo mooi geweest.

Door mijn voornaam te laten wijzigen naar Leen, heb ik nu de wens van mijn veel te vroeg overleden vader, ik was vijftien, in vervulling laten gaan. Als dit geen mooi postuum eerbetoon is, dan weet ik het niet meer.

Lieve lezers van Mijn Tekstjes, het is een beetje een emotionele koffieklets geworden voor mij. Ik heb mijn hart opengezet en laten spreken. In deze donkere dagen van het jaar moet zoiets ook kunnen. Het is tevens mijn laatste koffieklets. Dank aan jullie, trouwe lezers.

Ik wens jullie prettige eindejaarsfeesten, een vrolijk kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar 2019.

Voor allen een goede gezondheid met heel veel vriendschap en liefde, en gaat het eens ietsje minder denk dan aan die ene gedachte: draai je in de richting van de zon, de schaduw zal altijd achter je vallen.

Ik hoop nog veel tekstjes te kunnen schrijven in het nieuwe jaar.

Bedankt om ze te willen lezen.

Heel veel liefs

LEENtje.