Goede namiddag lieve lezers van Mijn Tekstjes.

We zijn een beetje aan het rommelen geweest en manlief brengt dan graag een bezoek aan het milieupark. Dat is nu toch wel handig als je bedenkt hoe het er vroeger aan toe ging… alles in vuilniszakken stoppen. Of hoe deden we dat? Ben het al bijna vergeten. Heel goed dat we op deze manier onze ‘rommel’ op de juiste plaats kunnen deponeren en achterlaten.

En nu is er tijd voor koffie, een goeie straffe, wat dacht je. En ineens heb ik trek in een lekker taartje. Het is midden in de week… ‘dat hoort niet, niet doen’, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Maar ja, wat wil je, manlief komt binnen met een big smile op zijn gezicht en een taartdoosje in zijn handen. Hupla, daar verdween het stemmetje. Hij was op de terugweg van het milieupark bij de bakker blijven hangen. Daar kan ik geen nee op zeggen. Zullen we het op telepathie houden? Wij voelen elkaar perfect aan. Haha.

Vinden jullie het ook gezellig bij de kerstboom? Liggen er al pakjes bij? Leuk voor groot en klein. Kerst komt nu snel dichterbij. Ik zal mij moeten organiseren binnenkort. Wat zal er op het menu staan? Boodschappenlijstjes maken. Op tijd een bestelling plaatsen. Het zal weer druk worden in de winkels. Waar is de tijd dat ik nog zelf moest gaan werken… en de klanten bedienen. Dat is ook alweer vier jaar geleden.

We zijn eventjes in Oostende door de lichttunnel gewandeld die de winkelstraat overkapt. Mooi! Maar het is pas adembenemend met de lichtshow en bijhorende muziek als je daar bij valavond kan zijn zoals wij vorig jaar deden. Het is te hopen dat het niet steeds gaat regenen in deze periode. Dat is een spijtige zaak voor steden en gemeenten die evenementen organiseren. De vele ijspistes in open lucht zijn niet aantrekkelijk als het regent. Vorig jaar gingen onze kinderen schaatsen. Er lag teveel water op het ijs. Vallen deden ze sowieso. En dan met al die natte kleren aan kregen ze het koud natuurlijk. Een warme choco van de kerstkraampjes rond de ijspiste deed wonderen. Ze hadden zich wel geamuseerd en daar was het toch om te doen.

Manlief heeft de kerstbomen in blauwsteen afgewerkt. Hij heeft er twee voor in de tuin en twee voor binnen gemaakt. Ze passen perfect in ons vernieuwd interieur.

Enkele jaren geleden had hij een beeld gemaakt en die hadden wij aan onze voordeur geplaatst. Ja, dat stond daar mooi. Maar het heeft daar niet lang staan… helaas… er was iemand die het ook graag zag en hij heeft het ontvreemd van onze dorpel. Wie had dat nu gedacht! Een beeld van meer dan vijftig kilogram en anderhalve meter hoog. Die verberg je niet zomaar onder je jas hé. Manlief ging naar de voordeur en riep: ‘mijn beeld is weg’. Eerst geloofde ik hem niet. En ja, warempel, gestolen!! We zijn dan aangifte van diefstal gaan doen op het politiekantoor. Het nieuws deed de ronde en al vlug waren heel veel mensen op de hoogte van het gebeuren. We waren ons ‘meisje’ kwijt. We hadden onze hoop opgegeven om het kunstwerk ooit nog terug te zien. Om het verhaal kort te maken: ik weet niet meer precies wanneer, maar een hele tijd later was er een alert persoon die ons beeld ergens had zien staan. Bij hem begon er een belletje te rinkelen en hij bracht onze buurman op de hoogte. Bij hem waren immers in dezelfde nacht plantenbakken gestolen.
En inderdaad, daar stond het. De politie werd erbij gehaald en zij hebben onze Dona, want zo heet het kunstwerk, veilig in de combi geplaatst en ongeschonden teruggebracht. Eind goed al goed.

Zo zie je maar, mensen helpen mensen. Jammer voor die enkelingen die het niet zo goed menen met andermans goed.

Zo lieve lezers, mijn taartje is op en de koffie ook.

Als jullie er nog zin in hebben ben ik er volgende zaterdag weer met een nieuwe koffieklets.

Laat gerust iets weten, ik lees ook graag jullie reacties.

Veel liefs.