Goede namiddag lieve lezers van Mijn Tekstjes.

Zijn jullie klaar om te ‘koffiekletsen’? Neem ook iets te drinken en zet je bij.

Ik kan het niet laten om toch weer iets lekkers bij de koffie te nemen. Deze keer een simpel maar o zo heerlijk koekje Café Noir met een krokant glazuurlaagje van koffiesmaak.  Je kent het beslist wel. Voor mij is dit een koekje uit mijn kindertijd.

Houden jullie het ook op zwart? Ik wel… liever een klein kopje lekkere koffie, Ristretto 10 van Nespresso, dan een hele sloot slappe troep waar je Parijs kan door zien. Mijn vader had mij dit wijsgemaakt toen ik nog een ukkie was. Als mijn moeder per vergissing een schepje koffie minder in de filterzak had gedaan was de koffie te licht en kon je Parijs er doorheen zien. Dan keek ik mijn ogen uit in de tas dampende koffie van mijn vader om toch maar de Eiffeltoren te bespeuren. Met aangeslagen brilletje keek ik teleurgesteld naar hem op. Ik had hem wéér niet gezien. 

Zo, ik ben net klaar met de strijk. Niet dat het veel was maar het moest toch gebeuren. Gelukkig was er ook veel plooiwerk bij. Maken jullie ook meer gebruik van de droogkast? We zullen moeten wachten op de zomerse buitentemperaturen om de lakens over de lijn te zwieren.

Een paar dagen geleden zijn we gaan fietsen. Ik zie jullie al denken: hoeveel kilometers? Nee nee, ons gebruikelijk toertje langs de zeedijk en de binnenstraatjes wat onveilig maken, meer niet. Niet waar hoor. Maar ik geef toe, sinds we ‘een duwtje in de rug’ krijgen door op het powerknopje te drukken, gaat het rijden toch een stuk vlotter. De Hoge Blekker oprijden is geen enkel probleem meer. Wanneer wij naar de Ardennen gingen nam ik mijn fiets nooit meer mee. Bij de minste helling hing mijn tong tot op het stuur, niet te doen. Dan nog liever te voet de berg op! Het moet ook nog plezant zijn hé. Dus bij deze is mijn probleem opgelost. 

Morgen, als het weer het toelaat, gaan we wandelen aan zee, langs de waterlijn met onze botten aan. Hopelijk niet zoals vorig jaar. Manlief had zich voorgenomen om rechtdoor te stappen door de ‘kleine’ watertjes naar de grote zee. Maar die watertjes leken toch dieper te zijn dan hij had verwacht. Het gevolg kunnen jullie al raden: hij kon zijn botten leeggieten aan de overkant. Maar we zijn toch dapper verder blijven stappen ondanks de natte, weliswaar uitgewrongen sokken. Kan gebeuren, ook al woon je je hele leven hier aan zee. 

De koffie is leeggedronken en de koekjes zijn op. Ik verwacht jullie weer op mijn volgende koffieklets op  Mijntekstjes.com

Tot volgende zaterdagnamiddag als jullie er zin in hebben. Laat gerust een berichtje na. 

Psssssssst, straks is het sinterklaasavond, vergeet niet om je schoentje te zetten…  wie zoet is krijgt lekkers….  voor bij de volgende koffieklets.

ps. Een heel gelukkige verjaardag aan mijn broer Dirk. xxx

Veel liefs.