Goede namiddag lieve lezers van Mijn Tekstjes.

Ik heb een onweerstaanbare drang om te schrijven maar ik kom er niet uit. Waarover zal ik het hebben… geen idee. Mijn vingers jeuken en ik wil woorden typen, zinnen vormen, een tekstje schrijven voor jullie, maar ook voor mezelf. Zoals mijn dochter Annelore, www.compleetgeluk.be, mij altijd zegt: ‘hoe meer je schrijft hoe vlotter het gaat’. Dat weet ik wel, maar toch lukt het mij niet altijd zoals ik het zou willen. Maar ik heb een idee. Zullen we dan even koffieklets houden, lekker luchtig? En waar beginnen we dan mee? Juist, met koffie uiteraard. Vandaag kies ik voor Kazaar 12 van Nespresso. Een intense koffie, lekker zwart met een romige structuur. Het aroma verspreidt zich door de woonkamer. Ik kan daar ongelooflijk van genieten. Het stukje appeltaart past er uitstekend bij.

Hoe cliché het ook mag zijn, wat vinden jullie van het weer? De vele nazomerse zonnige dagen die we mochten beleven waren goed voor de opslag van vitamine D in ons lichaam. Hebben jullie ook een griepspuit laten zetten? Daar staan zoveel pro’s en contra’s tegenover. De ene wil het wel en de andere moet er niet van weten. Daar valt veel over te discussiëren, of net niet! Elk doet waar hij/zij zich goed bij voelt. Wij hopen op een gezonde manier de winter door te komen. Verder gaat alles hier zijn gangetje en daar ben ik blij om. De afgelopen drie maanden werden volledig anders ingevuld dan voorheen. Sinds manlief van zijn pensioen kan genieten, en dat doen we meestal samen, zijn de dagen te kort. Bij mooi weer gaan we fietsen of wandelen. Een weekendje Nederland is al aan bod geweest. Heerlijk genieten van de geneugten des levens. Uit eten gaan, een feestje hier en daar. Het grootouderfeest in de Kempen op school van de kleinkindertjes was ook heel tof. Verjaardagen vieren. Gaan winkelen is ook erg leuk. Brood bakken en ander lekkers maken. Ik wil maar zeggen dat we ons niet vervelen.

Nu de herfst volop aanwezig is begint het te kriebelen om weer creatief bezig te zijn. Manlief is weer aan het beeldhouwen geslagen en ik wil mij weer toeleggen op het schrijven voor ‘Mijn Tekstjes’. En daar wringt het schoentje. Ik weet niet altijd waarover ik het wil hebben. Zoals ik nu bezig ben, schrijven over niets eigenlijk, maar ik moet er weer in komen, en dat het komt, dat voel ik. 

Wauw die koffie is lekker… ik neem er nog eentje. 

Ik wil even terugkomen op het beeldhouwen van mijn man. Het is niet letterlijk ‘houwen’ met beitel en hamer, neen het is met de slijpschijf. En stof dat dat geeft! Gelukkig doet hij dat buiten. Anders is dat niet te doen. Wat hij allemaal uit een onopvallende steen kan toveren is gewoon prachtig. Het lukt hem niet altijd hoor, niet alles wat hij creëert vind ik geslaagd. Maar nu heeft hij tijd zat om zich uit te leven. Dan zie ik hem kijken naar die steen en hoor ik zijn hersenen kraken. Hoe zal het eindresultaat er gaan uitzien? Meestal werkt hij met blauwsteen (arduin) of marmer. Als jullie zijn werken eens willen zien, neem gerust een kijkje op zijn facebookpagina: Ronny Lehouck en zoek in het album: sculpturen. In 2013 schreef ik een tekstje voor hem over beeldhouwen.

Er zijn steengroeven waar stenen ontgonnen worden zoals graniet, marmer, arduin, kalksteen, zandsteen en nog zoveel meer. Ze zijn er in alle gradaties en kleuren, van hard tot zacht.

Daar ligt een steen. Hij is nochtans uniek. Hij ligt daar maar te liggen. Ik merk de steen niet op. Nu ligt diezelfde steen aan de rand van onze vijver, wachtend op inspiratie van de beeldhouwer. Telkens hij de steen aanschouwt, groeien de gedachten van hoe en wat. Hij voelt, en draait de steen alle kanten op. Nu is het ogenblik aangebroken dat de steen zijn oorspronkelijke vorm zal verlaten. Het toekomstig beeld staat gegrift op het netvlies van de beeldhouwer maar het eindresultaat zal er anders gaan uit zien. Hij maakt een schets en gaat aan de slag. Beschermd door oortjes en een stofmasker zet hij de slijpschijf aan het werk. Het brute werk. Brokken steenpuin en stof vormen stilaan een tapijt in open lucht. De schoenafdruk verraadt zijn maat. De beeldhouwer ziet letterlijk wit. Druppels zweet parelen op zijn voorhoofd. De machine gaat wild tekeer maar de vaste ruige handen houden het ding in bedwang. Stilaan verdwijnen de ruwe kanten en de steen krijgt vaste vorm. Nu komt het fijnere werk, het ‘echte’ handwerk. Glad wrijven, en wrijven, en nog meer wrijven… De kunstenaar bekijkt het kritisch. Goed is niet goed genoeg. De beeldhouwer voelt amper nog zijn vingers. Dagen en uren van wrijfwerk laten zijn sporen na. Wat ooit een gewone steen is geweest, is nu verheven tot een kunstwerk. Een werk dat je niet onoplettend voorbij loopt. Hij laat het bezinken en kijkt later nog eens terug naar zijn creatie. Is de kunstenaar/beeldhouwer nu tevreden? Zijn instemmend lachje is veelbetekenend.

Voilà, lieve lezers, ik stop met mijn koffieklets voor vandaag en hopelijk tot de volgende… klets.

Veel liefs.