Sinds de start van mijn loopbaan in 1974 heb ik voornamelijk in de verkoop gestaan. Nog voor deze tijd groeide ik op als tiener in de kruidenierszaak van mijn ouders. Ik kende niets anders. Dat van die paplepel. Ja, zoiets, juist.

Elke schoolvakantie had ik wel wat te doen in de winkel. In die tijd was er nog geen sprake van zelfbediening, wij moesten de klanten bedienen. Vroegen ze naar een blik erwtjes die helemaal hoog in het rek stond, dan grepen wij die vast met een gesofisticeerde grijptang voorzien van een lange steel. Zo haalden wij de blikken naar beneden. Ik vond dit toen een prachtig hulpmiddel in de zestiger jaren. De kaas werd vakkundig gesneden met de manuele kaassnijmachine.

Verse kroppen sla werden in krantenpapier gewikkeld. De kersen en bessen werden in papieren puntzakken verpakt. Voor zover ik mij kan herinneren gebruikten mijn ouders geen plastiek zakken. De reden daarvoor zal ongetwijfeld niet van ecologische aard geweest zijn maar eerder een financiële kwestie. Boodschappen werden aan huis geleverd. Ik herinner mij nog dat een bejaarde dame een zak antraciet kolen voor haar kachel kwam vragen. Zij kon onmogelijk de 10 kg wegende zak tot aan de overkant van de straat tillen. Laat staan om met dit gewicht tot aan de derde verdieping te geraken. Dus…de ene keer deed mijn broer deze klus en de andere keer was ik aan de beurt. Mo zwaar dat dat was, en zwart… je kon het zien aan de zijkanten van mijn benen, en als je pech had prikten de nietjes, waarmee de zakken dichtgemaakt werden, in je handen.

Wij verkochten ook brood en pistolets, pistoléés zoals we hier zeggen. Elke avond, tijdens de zomermaanden, moesten wij op ‘pistoléé-ronde’ naar de hotels om het aantal pistolets te noteren die ze de volgende dag nodig hadden voor het ontbijt van de hotelgasten. Er werd al eens geruzied met mijn broer over wie naar waar zou gaan. Door de drukte van het seizoen of weet ik veel wat, waren niet alle hoteliers even vriendelijk naar ons toe. Wij kwamen zogezegd altijd ongelegen. Gevolg, geen van ons beiden stapten daar graag naar binnen, maar we hadden geen keus. Voor dag en dauw werden de kraakverse broodjes in grote rieten manden, ter plekke afgeleverd. Dezelfde avond deden wij opnieuw onze ronde en werden de lege manden opgehaald voor de volgende ochtend.

In de vakantiemaanden juli en augustus waren er bijna elke dag strandspelen. Onze winkel lag dicht tegen de zeedijk aan. Om de verkoop wat aan te zwengelen, zorgden mijn ouders voor voldoende aanbod van de gevraagde producten. Zo was er bijvoorbeeld ANCO of SOUBRY, deegwaren. Spaghetti, macaroni, bloem enz.. Om te mogen deelnemen aan de spelen moesten de kinderen de punten of zegeltjes die op de verpakkingen stonden kunnen voorleggen. De winkel werd belegerd om de nodige artikelen te kunnen bemachtigen. En je kan het al raden… wie mocht ze te koop aanbieden aan de ingang van de winkel? Ja, ik! Diezelfde avond was er animatie, spelen voor de volwassenen, gevolgd door ‘Bal populaire’. Als compensatie voor mijn werk mocht ik daar ook naar toe.

Trouwens, het is op een van die avonden dat ik mijn eerste slow danste. ‘En plein air’, op de tonen van San Francisco van Scott Mc Kenzie. Het was met een schone Franstalige jongen. Ik had hem eerder op de dag een pak spaghetti verkocht. Deze song is nog steeds een van mijn favoriete nummers aller tijden.

Zo was er ook de wedstrijd ‘Fortenbouw’ langs de waterlijn, georganiseerd door de krant LE SOIR. Nogal een geluk dat wij geen kranten verkochten.

Mijn allereerste ‘echt’ werk buitenshuis was in een superette. Toen volgden andere zaken zoals bij de bakkerij – patisserie, brood en lekkere taartjes verkopen. Mensen bedienen in de ‘salle de consommation’ behoorde ook bij mijn job. Gebakjes en koffie gingen vlot, maar vijf keer Coupe Maison met slagroom… dat was er teveel aan. Dat smelt rap e mannekes!

Vele jaren heb ik vrijetijdskleding aan de man (en vrouw en kinderen) gebracht. Een van mijn trouwe lezers zal het zich nog wel herinneren.

Tussendoor heb ik nog autobussen vol gepensioneerden opgevangen en voorzien van spijs en drank. Ze kwamen uit de Rupelstreek en verbleven in een vakantie home. Hun smoske en hun diëet-slagroom op de wafel, hun Palmke, hun flutje, en ‘ge moe vanonder ni zien, als t vanboven maar vol is, kienneke‘. Vele van hun uitspraken zijn mijn bijgebleven alsook ‘de bonte avonden’. Toen werd er nog gedanst en meegezongen op de muziek.

Nog later heb ik een zijsprong gemaakt en werkte ik voor een badstoffen bedrijf.

Met dank aan een lezer van mijntekstjes.com kon ik daar aan de slag. Geen verkoop functie deze keer maar toch weer iets met textiel. Het grootste voordeel van deze job was dat ik voor het eerst in mijn leven vrije weekends had. Als de collega’s op vrijdagnamiddag riepen: ‘goe weekend ééé’ gaf mij dat een onwennig gevoel. Ik was dat niet gewoon, ik kende dit gegeven niet eens. Na negen jaar kwam er een einde aan. Damocles met zijn zwaard sloeg ongenadig hard toe: het bedrijf sloot zijn deuren en met z’n allen stonden we op straat.

Ik was net vijftig geworden… hoe moest het nu verder? De zoektocht naar een nieuwe job kon beginnen.

Na drie maanden van solliciteren vond ik werk als verkoopster. Ja, had je iets anders verwacht? Ik kon het nog steeds hé. Ex-collega’s en volgers van mijntekstjes.com kunnen dit beamen, (hoop ik stiekem).

Tien jaar lang heb ik ‘het verkopen’ met hart en ziel gedaan en heb ik mijn carrièreparcours kunnen afsluiten zoals ik het ooit begonnen was bij mijn thuis.

Eens verkoopster, altijd verkoopster! Tot uw dienst!

Tot de volgende.