Pauline kan geen woord uitbrengen. Ze voelt de adrenaline gieren door haar lijf.

Met een automatische beweging stopt ze de brief terug in de enveloppe. Dit wil ze nooit meer lezen, nooit meer. Plus jamais! Ze is geschokt door de biecht van Arthur-Emile en de schuldbekentenissen van Hélène. Haar hoofd bonst en haar hart klopt in haar keel. Ze kan niet meer nadenken. Ze is getraumatiseerd. Minuten gaan voorbij zonder dat er woorden vallen. Deze stilte doet pijn.

Heel haar leven ziet ze door een caleidoscoop. In de spiegeltjes ziet ze alle personen die haar nauw aan het hart lagen. Haar moeder Juliëtte, haar grootmoeder Henriëtte, Hélène en als laatste haar vriend en vader Arthur-Emile. Ze draait en draait tot alle stukjes samenvallen tot één geheel. Dan ziet ze zichzelf in het midden. Ja, zonder het te beseffen vormt zij de as waar alles om draaide.

Stilaan kan Pauline terug ademen, de waas in haar hoofd trekt langzaam weg. Alles wordt helder. Arthur-Emile zit nog steeds roerloos op zijn stoel. Hij kan enkel toekijken en afwachten. Hij is er zich maar half van bewust wat er dertig jaar geleden exact gebeurd is. Pauline is niet van plan hem de ware toedracht te vertellen.

Met een gerichte beweging gooit ze de brief in het vuur van de open haard. Enkel nog de gensters en de as zijn stille getuigen van de waanzinnige daden van weleer.

Ze staat vastberaden op, neemt de jas van de kapstok, loopt naar haar vader toe en klemt de jas van haar moeder stevig tussen hen in. Ze legt haar hoofd op zijn borst en ze sluiten elkaar in de armen.

‘Lieve meisje, ik laat je nooit meer los, zolang ik leef…’.

Einde.