Pauline is weer op de berg. Ze is ziek geweest, ze was een emotioneel wrak. Nu gaat het weer beter. 

Toen ze thuiskwam, zat ze met méér vragen dan toen ze vertrok vorige herfst, naar Arthur-Emile en zijn vrouw Hélène. Ondertussen is ze wat bekomen van de shock en heeft ze de tijd genomen om na te denken. Ze heeft niets meer gehoord van Arthur-Emile sinds die bewuste, koude nacht. Hoe zou het hem vergaan zijn nu hij er alleen voor staat? Ze besluit hem vandaag op te bellen. Maar hij is haar voor. Plots staat hij voor de deur van haar atelier. Is dit telepathie?

‘Dag Pauline, mag ik binnenkomen?’

Ze knikt bevestigend en loop voor hem het atelier binnen. Nog voor hij de kans krijgt iets te zeggen, draait ze zich om, kijkt hem aan en vraagt: ‘waarom, waarom heb jij zolang gezwegen?’.

Hij schudt zijn hoofd en gaat zitten. Pauline brengt hem koffie, zo te zien kan hij het wel gebruiken. Dan gaat hij over tot bekentenis.

‘Pauline, zoals ik al eerder vertelde konden Hélène en ik geen kinderen meer krijgen. Ik wist met mijn verdriet geen raad. Mijn vrouw was wanhopig maar wij vonden geen steun bij elkaar. Alleen Juliëtte kon mij troostten en ik viel voor haar charmes. Negen maanden later ben jij geboren. Jij was het mooiste wat mij kon overkomen. Je maakte mij intens gelukkig. Ik was vader geworden. Maar ik was getrouwd met Hélène en dat moest zo blijven. Niemand had er weet van dat ik jouw biologische vader was. Het verhaal deed de ronde dat de loverboy van je moeder naar het buitenland vertrok toen hij hoorde dat Juliëtte zwanger was. Ik verzon allerlei uitvluchten en wrong mij in duizend bochten tegelijk om zoveel mogelijk bij jullie te zijn. Acht jaar lang leed ik een dubbelleven en daar slaagde ik aardig in. Hélène en ik leefden volledig naast elkaar. Maar toen stierf je moeder. Dat betekende meteen het einde van onze relatie. Jij was acht en je ging bij je grootmoeder wonen. Wij konden elkaar niet meer zien. Nu heb ik er spijt van dat ik jou in de steek heb gelaten. Ik ben geen goede vader geweest voor jou. Ik heb alleen maar aan mezelf gedacht, ik deed het voor de schone schijn. Voor spijt is het te laat, ik begrijp het als je mij niet meer wil zien’.

Pauline zit nog steeds op het puntje van haar stoel te luisteren naar zijn belijdenis. Die ene vraag van: ‘weet jij dan ook wat er echt met mijn moeder gebeurd is’, brandt op haar lippen. Voor ze het hem op de man af kan vragen, haalt hij een brief uit zijn binnenzak.

‘Hier Pauline, ik heb een brief voor je meegebracht. Hij is aan jou gericht zoals je kunt zien. Die heb ik gevonden in de handtas van mijn vrouw’.

Ze neemt de brief aan. Op de voorkant staat te lezen ‘voor Pauline, enkel te lezen na mijn dood’.

Pauline vindt dit eng. Ze twijfelt even, dan scheurt ze de enveloppe met trillende hand open en ontplooit de brief.

Wordt vervolgd…