Acht jaar geleden.

Op een mooie zomerdag tijdens een vernissage.

‘Dag Pauline, gefeliciteerd met je nieuwste tentoonstelling, het ziet er weer fantastisch uit. We hadden van jou niets anders verwacht. De kleurencombinaties die je gebruikt zijn ronduit subliem. Het is fascinerend en confronterend tegelijk. Je schilderijen prikkelen de verbeelding. Jouw werken raken mij diep. Ik krijg een déjà-vu gevoel, maar pas op, dit bedoel ik héél positief. Ik herken de hand van je moeder hier in’.

‘Mag ik mij even voorstellen, Arthur-Emile, oud-docent aan de kunstacademie. Ik gaf les aan jouw betreurde moeder Juliëtte’.

Na deze bloemlezing begroette hij Pauline met een tedere handkus en een buiging. Bij het horen van zijn naam ging er bij haar een belletje rinkelen.

‘Arthur-Emile, dé Arthur-Emile?’ vroeg ze met enige aarzeling in haar stem. Ze kon het niet geloven.

‘Jazeker, maar nu oud en grijs geworden’, voegde hij er lachend aan toe.

‘Fa…fa…fantastisch’ stamelde ze, ‘wat een eer om jou hier te mogen ontmoeten’. 

Ze keken elkaar recht in de ogen en ze duizelde. Fragmenten uit haar kindertijd flitsten door haar hoofd. Ze herinnerde zich het moment dat zij, toen ze jarig was, een doos van hem kreeg die ze bijna niet kon optillen. Er zaten verf en kwasten in, potjes in allerlei maten en kleuren. Haar handjes waren nog te klein om ze goed te kunnen hanteren. Pauline weet nog steeds wat hij toen zei:

‘Met een beetje hulp van je moeder zal het je wel lukken Pauline, je bent aardig op weg om een grote kunstenares te worden, geloof mij maar’.

Door zijn komst was Pauline zodanig van haar stuk dat ze verder geen woord meer uit kon brengen.

Wordt vervolgd…