Het is december en Pauline heeft een drastische beslissing genomen. De knoop is doorgehakt.

Ze hangt, letterlijk en figuurlijk, de jas aan de kapstok en stopt met al haar activiteiten. De opdrachten zijn zo goed als allemaal afgewerkt. Haar inspiratie staat gelijk aan geen inspiratie. Ze kan zich niet meer concentreren op haar werk en stevent regelrecht af op een burn-out. Of zit ze in een midlifecrisis en wil ze andere horizonten ontdekken? Wat zit haar zo dwars diep vanbinnen waardoor zij het niet meer kan opbrengen om te gaan schilderen? Waar is de ambitieuze Pauline van weleer gebleven?

Haar brein bevat meer en meer vraagtekens. Ze worstelt duidelijk met haar verleden en denkt daarbij vaak aan haar moeder Juliëtte. Wat is er exact dertig jaar geleden met haar gebeurd, in die bewuste decembernacht? Nooit kreeg ze een antwoord op haar vragen. Ze kon er met niemand over praten ook niet met Granny. Soms lukte het haar om, even langs de neus weg, het over haar moeder te hebben.

‘Pauline, ik heb je toch al verteld dat je moeder overleden is ten gevolge van een hartstilstand, meer moet je mij niet vragen, laat het gewoon rusten’.

Onbewust heeft ze het verlies van haar moeder Juliëtte nooit kunnen verwerken. Heel het gebeuren loopt als een rode draad door haar nog relatief jonge leven. Als puber heeft ze het proberen te plaatsen. Ze ging naar school en had veel vriendinnen. Toen stond ze daar niet echt bij stil. Als volwassene verdrong ze dit verlies wegens te druk met schilderen. Ze kon nergens heen met haar vragen en verdriet. Nu dat alles op een laag pitje staat, meer zelfs, dat alles stilgevallen is, begint het te knagen bij Pauline. Na dertig jaar steekt haar onverwerkt rouwproces de kop op. Ze wil alles te weten komen over haar moeder. Elk detail. Aan Granny kan ze het niet meer vragen. Aan wie dan wel? Ze loopt tegen een muur van onmacht aan en voelt zich ellendig. Ze lijkt hopeloos verloren en schreeuwt hardop terwijl tranen over haar wangen bengelen.

‘Wie was mijn moeder? Waarom heeft ze mij in de steek gelaten? Ze was nog zo jong en ik nog zo klein. Wie was die vrouw waar ik de schilderkunst-microbe van geërfd heb?’.

Wordt vervolgd…