Ieder jaar opnieuw waren de zomermaanden heel druk. Naar aanleiding van een nieuwe tentoonstelling werden alle schijnwerpers op Pauline gericht. Haar naam stond in alle kranten. De recensies die verschenen waren uitermate positief. Elk superlatief deed de vorige verbleken. Haar volgers kwamen van heinde en ver om haar schilderijen te bewonderen en haar doeken verkochten als zoete broodjes. De exhibitie van de voorbije zomer werd, zoals verwacht, een grandioos succes. Nu alles achter de rug is wordt het weer rustig, maar niet in haar hoofd. Pauline zit niet goed in haar vel. Heeft de dood van haar grootmoeder er iets mee te maken? Allicht wel. Ze blijft zich maar afvragen:

‘Wat wou Granny mij vertellen? Wou ze iets kwijt over mijn moeder? Wat heeft ze voor mij al die jaren verzwegen?’

Pauline piekert zich suf en weet met zichzelf geen raad. Ze staat onder hoogspanning en zit in een rollercoaster van emoties. Haar gedachten draaien als een tol van Henriëtte naar Juliëtte en terug. Zo begint ze aan alles te twijfelen. Ook aan haar kunstenaarsbestaan. Is het dat wat ze wil, succesvol zijn? Ja! Maar ten koste van wat en voor wie? Wordt de druk haar teveel? Als kunstenaar leeft ze volgens haar eigen ritme. Wanneer de inspiratie er is, gaat het schilderen hoegenaamd vanzelf. Het moeten presteren omdat er een deadline is, lukt niet meer voor Pauline. Het krioelt van de muizenissen in haar hoofd. Ze merkt het zelf aan het eindresultaat van haar laatste werken, ze stroken niet meer met wie zij is en wat ze wou neerzetten. Is ze het slachtoffer van haar eigen succes geworden? Reeds meer dan tien jaar draait ze mee aan de top. Ze reisde de wereld rond, gaf acte de présence op elke vernissage van een nieuwe expo. Of zijn er andere oorzaken?

Pauline moet aan herbronning doen, nadenken over haar toekomst op de berg.

Onlangs werd ze achtendertig. Er was een drink met haar vrienden waar ze lijfelijk aanwezig was, maar met haar hoofd was ze er niet bij.

‘Het is tijd voor een time-out’, kondigde ze aan.

Pauline overweegt om een sabbatjaar in te lassen, of zelfs langer. Financieel moet ze zich geen zorgen maken. Ze kan het zich wel permitteren, maar toch twijfelt ze. Wat als ze nu geen opdrachten meer aanneemt de komende tijd? Bijgevolg geen nieuwe expositie meer. Het kunstminnende publiek dat haar werken koopt, zouden zij het haar kwalijk nemen? Het is door hun toedoen dat Pauline zich vandaag een luxeleventje kan veroorloven. Moet ze zich nu schuldig voelen tegenover alles en iedereen?

Wordt vervolgd…