De geur van verf en terpentijn vullen haar atelier waar het licht wonderbaarlijk binnen valt. In de hoek, tussen canvas, schilderezel, verf paletten en kwasten, hangt een oude vergeelde jas aan de kapstok. Hij zit volledig onder de verf, vegen en spatten in allerlei kleuren.

Het is een kunstwerk op zich. Er hangt een ondoordringbare aura rond deze jas. Hij heeft een grote emotionele waarde voor Pauline. Deze jas behoorde toe aan haar moeder Juliëtte, die ook schilderde. Ondanks de jonge leeftijd waarop ze, naar Pauline’s gevoel in bedenkelijke omstandigheden, stierf, had ze al behoorlijk wat naam en faam verworven in binnen- en buitenland. Indien deze jas kon spreken zouden waarschijnlijk veel vragen geschrapt kunnen worden. Maar helaas… Pauline was te jong, en een grondige uitleg over de dood van haar moeder kreeg ze nooit. Als ze al eens vragen had over haar moeder, dan veegde Granny die vlug van tafel.

‘Ik kan jou niets vertellen kind, mensen sterven nu eenmaal, de een al wat vroeger dan de andere. Dit zal je pas begrijpen als je groot bent’.

Daar moest ze het dan maar mee doen. Maar deze woorden wakkerden de nieuwsgierigheid van Pauline nog meer aan.

Op een dag stond haar grootmoeder in de deuropening van het atelier met een grote doos onder de arm.

‘Ik heb iets meegebracht voor jou Pauline en ik hoop dat jij dit zal koesteren zoals ik het al die jaren heb gedaan. Het is nog van je moeder geweest’.

Pauline begreep er niets van en was verbaasd dat haar grootmoeder het over haar moeder had. Ze opende de doos en zag de vergeelde, gevlekte schildersjas van haar moeder. Ze kreeg het warm en koud tegelijk. In een flashback zag ze het beeld van haar moeder met deze jas aan. Ze hoorde zelfs even haar stem. Ze ontwaarde de geur van verf en een vleugje jasmijn. Ja, dat was hoe haar moeder altijd rook. Deze geur had ze nooit meer waargenomen, die was ze kwijt. Tot nu. Ook al was dit jaren oud, het kwam allemaal weer naar boven. Pauline raakte even van haar stuk.

‘Dank je wel, Granny’, sprak ze stilletjes.

Meer kreeg ze niet over haar lippen. Uren zat ze te staren naar de schildersjas terwijl allerlei herinneringen door haar hoofd spookten. Ze was volledig van slag, een beetje in shock.

Pauline is er sterk van overtuigd dat ze haar succes te danken heeft aan de jas die haar moeder altijd droeg tijdens het schilderen in het atelier. Wanneer zij hem aantrekt, wordt ze geïnspireerd voor haar volgende creatie. De jas bevat de kracht die een moeder wou doorgeven aan haar kind, maar er de kans niet toe kreeg. Alles wat met kunst te maken heeft, kreeg Pauline ongetwijfeld van haar moeder, het zit haar in de genen.

Wordt vervolgd…