Er hangt nevel over de vallei. Op de berg schijnt de herfstzon door de kleine vensterramen van het huis. Precies daar staat de fauteuil van Pauline. Ze nestelt zich in foetushouding in de behaaglijke warmte van de zon. Met een kop dampende koffie tussen haar handen geklemd, mijmert ze. Ze denkt terug aan haar grootmoeder die daar beneden in de vallei ligt.Telkens wanneer ze van een buitenlandse trip terug was, ging ze bij haar Granny verslag uitbrengen. Ze keek er altijd zo naar uit. Maar de laatste maanden was Henriëtte afwezig en ze dwaalde af. Ook de boeiende verhalen van Pauline konden haar niet meer bereiken. Ze sprak geen woord meer en ze staarde enkel nog voor zich uit. Bij een van de schaarse, heldere momenten merkte Pauline de trieste blik in haar ogen op en voelde aan dat Granny haar iets wou zeggen. Er was geen dialoog meer mogelijk tussen hen beiden. Even later is ze in stilte heengegaan met een traan op haar bleke gelaat. Pauline bleef achter met veel open vragen.

‘Wat wou Granny mij nog vertellen, wat wou ze kwijt voor ze ging…?’

De herinneringen nemen de bovenhand.

Van jongs af aan droomde Pauline van een leven op de berg, van zelfstandig zijn, net zoals haar moeder Juliëtte. Als jong meisje liep ze rond in haar atelier. Ze mocht experimenteren met kwasten en verf en op haar zesde schilderde ze haar eerste echte doek. Pauline herinnert zich nog hoe ze aangestuurd en gedreven werd door haar moeder. Ze was streng, dat wel, maar ze had enkel het beste voor met haar dochter. ‘Discipline, ma fille, daar moet je aan werken wil je ergens in het leven geraken.’ Deze woorden staan voor altijd in haar geheugen geprent.

Twee jaar later sloeg het noodlot toe. Het leven kan zo wreed zijn. Haar moeder Juliëtte stierf en Pauline werd genoodzaakt om in te trekken bij haar grootmoeder beneden in het dal. Henriëtte ontpopte zich als een surrogaat moeder voor haar kleindochter en ontfermde zich over het kleine meisje. Haar jonge leventje werd zwaar op de proef gesteld. Soms werd ze gepest op school omdat ze geen ouders had. Menigmaal liep ze wenend naar huis toe. Keer op keer werd ze liefdevol opgevangen door Henriëtte. Harde tijden hebben ze samen gekend, maar ze beleefden ook mooie momenten van intens geluk. Ze werd mateloos verwend door haar grootmoeder alsof die iets goed te maken had. Met het doorzettingsvermogen van Henriëtte en haar eigen talenten, kon Pauline gaan studeren aan de kunstacademie waar ze enkele jaren later met brio afstudeerde.

Op haar drieëntwintigste nam Pauline het besluit te gaan verhuizen naar de berg, naar het huis waar ze als kind samenwoonde met haar moeder. Ze was er helemaal klaar voor. Ze hunkerde naar zelfstandigheid en het alleen zijn. Op deze plek kon ze zich ten volle gaan ontplooien in haar vak van kunstschilder. Dit was terug thuiskomen voor Pauline.

Wordt vervolgd…