Het is vroeg in de ochtend en druilerig weer. Een zwakke zon doet een poging om haar stralen door de wolken te priemen maar er is weinig warmte vandaag. Tijdens het luiden van de klok verlaat een opgeschrikte uil zijn schuilplaats in de kerktoren. Vandaag wordt mevrouw Henriëtte ten grave gedragen…

… de hoogbejaarde doktersassistente van weleer die menig leeftijdsgenoten voor liet gaan. Een handvol dorpelingen is afgezakt naar het kerkje, gelegen aan de voet van de berg. Ze komen het bidprentje in ontvangst nemen. De beleefdheid gebiedt hen een hand te schudden en enige woorden van troost te fluisteren.

‘Gecondoleerd Pauline, heel veel sterkte…’

‘Ze heeft altijd haar best gedaan voor jou…’

‘Ze heeft een mooie leeftijd bereikt…’

‘Het was niet altijd gemakkelijk voor haar, maar ze was moedig…’

‘God hebbe haar ziel…’

Na een prevelend gebed van meneer pastoor wordt de donkere doodskist in de graftombe neergelaten. Met een schepje aarde en een witte roos bovenop wordt afscheid genomen van Granny. Dit was het dan. Pauline blijft alleen achter met heel veel vragen die nu definitief onbeantwoord zullen blijven.

De zomermaanden zijn weggeëbd. De bodem is totaal uitgedroogd en de naar water snakkende grond voelt hard, dor en levenloos aan. De ochtenddauw dwarrelt neer en brengt de vochtigheidsgraad langzaam weer op peil. Bladeren vallen van de bomen en nieuwe herfstkleuren komen te voorschijn. Het bos in de vallei ondergaat op korte tijd een echte metamorfose. Het ruikt er naar paddenstoelen, muffe schors en mos. Alles is oogverblindend mooi. Pauline wandelt over een bruin-geel-rood kleurenpalet. Hier komt ze haar inspiratie opdoen. Een nieuw seizoen is aangebroken voor de kunstschilderes.

De uren daglicht krimpen in en de avondschemering valt vroeger. Het wordt ook kouder. Bij de open haard zit Pauline ingebakerd in haar fleecedeken haar boek te lezen. Ze is al halverwege in die dikke turf van meer dan vijfhonderd bladzijden. Haar lichaamstaal is een weerspiegeling van hoe spannend het er aan toe gaat. Alles lijkt erop dat ze in een prikkelende scène terechtgekomen is. Ze raakt opgewonden en schuift van de ene naar de andere kant over de sofa heen. Haar warme deken valt ongecontroleerd naar beneden. Lang uitgestrekt vlijt ze haar benen over elkaar en ze zucht sensueel zacht. Maar telkens het vuur knettert, schrikt ze op. Is het een misdaadverhaal? Worden er schoten afgevuurd? Zit ze in een achtervolging en moet ze dekking zoeken? Wat doet haar hart zo tekeer gaan? Door de schijn van de schemerlamp op haar gezicht, bemerk je fijne zweetpareltjes op haar voorhoofd. Ze bloost. Met het boek op schoot zit ze te nagelbijten. Iets waar ze morgen alweer spijt van zal hebben. De realiteit is ver weg. Elk woord, iedere letter zuigt ze op als een spons. Ze beleeft het. Ze gaat helemaal op in het verhaal. Pauline leest door tot diep in de nacht tot einde verhaal.

Wordt vervolgd…