Het is paasvakantie en de vier kleinkinderen zijn voor een paar dagen komen logeren. Op dinsdag stond er een bezoek gepland aan het Abdijmuseum Ten Duinen. Ook al zijn ze nog maar zes, vijf en 2x vier, dit bezoek stond al lang op hun bucket list. Telkens weer, als ze naar hier komen, rijden ze het museum voorbij.
Van een eyecatcher gesproken, de grote rode monnik prikkelde al lang hun nieuwsgierigheid om eens naar binnen te kunnen gaan en alles te ontdekken hoe het ‘vroeger’ moet zijn geweest. Afspraken zijn afspraken en zoals beloofd vertrekken we vol enthousiasme naar ‘de opgravingen’. Toen ik klein was werd dat zo genoemd. Na een heel vriendelijke ontvangst van een attente dame aan de balie krijgen we, in een kortfilm, een impressie te zien hoe het er ‘toen’ moet uitgezien hebben. Onze kleinzoon van zes kijkt met vraagtekens in zijn ogen naar de gebouwen van de abdij. Heel bedenkelijk vraagt hij mij: “Hebben ze dat dan gefilmd net voor de oorlog Mé, alle gebouwen staan nog overeind…?” Tja, de beelden op tv, die de kinderen de dag van vandaag te zien krijgen over Syrië, laten ook een indruk na en dan krijg je z’n logische vraag.

We volgen het pad naar het museum waar we, net voor de ingang, nog een imposante rode monnik tegen het lijf lopen. Deze ontmoeting heeft gevolgen voor onze vijfjarige kleindochter. Met haar sandalen aan loopt ze door het gras en wordt geprikt door de brandnetels… ai ai ai… niet fijn… Ze vecht tegen haar tranen maar het doet verdomd zeer. Ik wikkel er een papieren tissue omheen, het enige ‘wondermiddeltje’ dat ik op zak heb. Ons kleine meisje gedraagt zich zo flink als mogelijk. De opmerkzame dames aan het onthaal in het museum merken al vlug haar beteuterde gezichtje op. We doen ons verhaal en meteen schieten ze in actie. Een van de dames tovert een verbandkoffer van achter haar desk te voorschijn. De andere behulpzame dame wordt gepromoveerd tot verpleegster. Ons meisje wordt onder handen genomen of liever haar voetje wordt toevertrouwd aan de handen van de lieve mevrouw. Ze krijgt een zalfje opgesmeerd die de zwelling doet afnemen. Met een heus verband aan de voet gaat het stukken beter en kunnen we het bezoek verderzetten.
Nogmaals mijn dank aan de lieve dames van het abdijmuseum Ten Duinen. We doorlopen alle plaatsen. De kinderen stappen heel voorzichtig over de glazen passerelle, je weet immers maar nooit. Even schrikken ze van een skelet in een glazen kast. De jongste kleindochter van vier, met al haar mensenkennis merkt op: “die is heel oud Mé, en helemaal gebroken, dus moeten ze dat maar weggooien hé…”

De bovenste verdieping van het museum bevat een permanente collectie van liturgisch zilverwerk. Je ziet er heel veel waardevolle kelken en een priester in vol ornaat. Ons deugnietje van vier zwaait met zijn armen in de lucht en wist het meteen: “Mé, die heeft heel veel gewonnen zeg, zooooveeeel bekers!” De lift brengt ons naar beneden.
Eens terug buiten wagen de kinderen zich aan een bowlingspel. Met een beetje hulp slagen ze er in om de grote houten kegels omver te gooien. We stappen verder richting de ruïnes, want daar draait het uiteindelijk allemaal om. Voor de kinderen is het heel verleidelijk om op de ‘muren’ te lopen maar nadat wij ze goed de verbod bordjes hadden laten zien begrepen ze de boodschap. Even later bemerk ik er toch eentje die op zijn knieën kruipt en schuivend op zijn buik, de andere kant probeert te bereiken. Na een ‘niet-doen-jongen’ van mijn kant, kreeg ik meteen de nodig uitleg. “Mé, ik kan toch moeilijk dat hele eind teruglopen, ik kan er even goed overheen schuiven, dan stap ik toch niet op de stenen.” Ja, en als een vierjarige dit zegt, dan zal het wel zo wezen. Op de terugweg ziet hij nog een steen liggen. “Mé, wil je deze steen daar helemaal hoog opleggen, op die muur, dan is er toch al weer eentje bijgekomen hé, dan zijn er niet zoveel meer tekort… “

Na een bezoek van 2.5 uur aan het abdijmuseum Ten Duinen in de Koninklijke Prinslaan 2 8670 Koksijde keren we tevreden huiswaarts.