Gelukkig zijn ze in de minderheid, maar er zijn zo van die dagen waar alles tegenvalt. Het begint van ’s morgens vroeg en het weet van geen ophouden. Ik werd uit mijn slaap gerukt door nachtelijk straatlawaai. Ik schrok mij kapot en mijn hart ging fel tekeer. Iets te fel om goed te zijn. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik vloog mijn bed uit. Door het raam zag ik hoe jonge lui heen en weer zwalpten over het voetpad en de straat.
Gelukkig kwamen er geen auto’s aangereden. De beplanting die voor verfraaiing in de straat zorgt, moest er deels aan geloven. Zij hadden ongelooflijk veel plezier, maar naar mijn gevoel was er een overproductie aan decibels. Als de drank is in de man…, en van die wijsheid en de kan….

Enkele uren later.
De mannen van de bouw komen aan op de werf, hier in de buurt. De betonmolen draait op volle toeren. De kettingen rammelen op de oplegger die bouwmaterialen aanbrengt. Dan is er de begroeting ‘jo de mannen’. Maar de ene man staat op de vrachtwagen en de aangesprokene bevindt zich op de derde verdieping van de werf. Hij schreeuwt al zijn belevenissen/veroveringen van de afgelopen dagen bij elkaar. Ik kan je verzekeren dat de geluidsnorm duidelijk overschreden werd. Hij zal gedacht hebben: ik wakker, iedereen wakker.
Dus ik ook wakker en met slaapdronken kop ga ik naar beneden. En effectief, het loopt fout. Ik mis de laatste trede en kom op mijn knieën terecht. Ik zie duizend sterretjes… de tranen springen in mijn ogen van de pijn, maar tegelijkertijd moet ik lachen… hoe stom kan een mens toch zijn… gelukkig heeft niemand het gezien.
Na mijn obligatoire koffie en boterham met peer te hebben genuttigd kan ik er weer tegenaan. So far so good. De ‘nachtelijk-laag-tarief-wasbeurt’ zit erop. Donkere was op 30 graden. Zie ik daar het zwarte lievelingstruitje van mijn man tussen zitten… O neen, in één enkele wasbeurt is die van een XL naar een S getransformeerd.
Dit mocht niet gebeuren, dit is handwas, en ik wist het… hoe komt die trui in de wasmachine terecht? Ik zou het niet weten! Foutje.

Ja, van een moeilijke dag gesproken. Mijn knieën gloeien nog na. Ik heb geen zin om nog iets te doen, maar een cake bakken moet toch nog lukken. Een quatre-quarts. Eigenlijk niet moeilijk, maar op een dag als vandaag! Alle ingrediënten mixen, het beslag in de bakvorm gieten en bakken in de voorverwarmde oven. Klaar. Tenminste, dat dacht ik. Met twee ovenwanten gewapend tegen de hitte, haal ik triomfantelijk de cake uit de oven en plaats hem op het rooster. Nu nog enkel het baksel uit de vorm halen. Met een sierlijke zwaai draai ik de vorm ondersteboven en stort de cake eruit.
Even snel barst mijn creatie open en loopt het deeg over de tafel door het rooster heen. Auwch! Ik ben wel fan van een sappig, mals cakeje maar dit is erover. De temperatuur van de oven stond veel te laag. Het is dus een mis baksel geworden.

Ik heb het gehad voor vandaag, doe niets meer en zet mij voor de televisie. Kan daar ook iets mislopen? Opletten dat ik mijn opgenomen programma niet wis vooraleer ik het bekeken heb.

Tot de volgende.