Goede avond lezers van Mijn Tekstjes.

Het was geen zonnige zondag vandaag maar dat belette ons niet om toch naar buiten te gaan. Het is richting zee geworden, of hadden jullie al zo een vermoeden. Met een blos op de wangen en een nieuwe lading aan foto’s zijn we huiswaarts gekeerd. Het leek mij nu het perfecte moment voor een nieuw tekstje. Eventjes terugblikken op de afgelopen maand januari. Ondanks dat ik verkouden ben geweest, kon je mij vaak terugvinden aan zee. Het is het beste medicijn tegen van alles en nog wat. De zee is mijn tweede grote liefde. Steeds weer opnieuw raak ik gefascineerd door het ruisen van de golven en het krijsen van de meeuwen. Ik word blij van het krakend geluid van de schelpen onder mijn schoenzolen. En natuurlijk neem ik foto’s van alles wat mij zo dierbaar is. Indien je wil meegenieten ga gerust een kijkje nemen op instagram.com/leentje_verhaeghe. In Tij-dingen (infoblad voor de inwoners van Koksijde…) van februari staat er een van mijn foto’s, vind ik leuk. Ooit vroeg mijn dochter ‘als je komt te overlijden, wil je dan uitgestrooid worden in zee…?’ Daar schrok ik even van, maar nee hoor, dat wil ik zeker niet. Het is niet omdat ik zot ben van de zee dat je mij er in moet gooien. In de zomer ga ik wel eens zwemmen, maar daar blijft het ook bij. De zee is verleidelijk, maar ook zo verraderlijk en gevaarlijk. Ik heb er heel veel respect voor. Dus bij dezen is dat nu ook geweten. Nietes dus. Was dat nu een gewetensvraag van mijn dochter of gewoon een praktische vraag? Eerlijk, ik denk het laatste.

Naar jaarlijkse gewoonte hadden wij ook ons familiefeest. We waren met 33 personen present, geen slechte editie. De oudste was 77 jaar en de jongste 6 maanden. Het is niet evident voor iedereen om aanwezig te zijn, maar toch, ze doen hun best, ieder jaar opnieuw. Soms geven ze forfait vanwege het werk of de studies, of ze bevinden zich in het buitenland. Het is steeds weer een gezellig samenzijn waar heel veel kan bijgepraat worden.

Nu totaal iets anders. Na de zolder te hebben aangepakt, hebben we afgelopen maand onze muren laten isoleren. Nog voor zonsopgang werden in de gevel de gaten geboord, waar later op de dag het isolatiemateriaal werd ingespoten. Alles verliep heel vlot. Hopelijk zullen we daar vlug het voordeel van ondervinden. Als we Frank Deboosere mogen geloven krijgen we volgende week opnieuw een winterprik. Laat maar komen, we zijn er klaar voor. Maar heel stiekem kijk ik verlangend uit naar de komende lente. Jullie ook?

Tot de volgend.