Laatst waren wij op het verjaardagsfeest van Virginie, onze kleindochter. We vierden haar 5^de verjaardag. Leuk en ontspannen feestje, zoals altijd. De beide families en vrienden waren van de partij. Kadootjes werden gretig uitgepakt. Het was heel mooi weer en we konden de tuin in onder een zalig oktober zonnetje. Ballonnen en vlaggetjes wapperden in de wind. Er werden kaarsen uitgeblazen terwijl iedereen ‘ lang-zal-ze-leven’ meezong. De verjaardagstaart werd gesmaakt. Van papa en mama had Virginie een kindercamera gekregen. Ze was helemaal in de ban van foto’s nemen net zoals haar één jaar oudere broer. Van wie zouden ze dit toch opgepikt hebben? Ik zou het niet weten. Zodoende werden foto’s genomen van alles en nog wat. Op een bepaald moment komt ze naar mij toe en zegt ze, heel gewoon, heel naturel zoals een vijf jarige doet: ‘Mé, wil je op deze stoel gaan zitten dan kan ik een foto van je nemen….’ Oké, ik ga mee naar de klaarstaande stoel, geen probleem. Ze richt haar camera naar mij en neemt enkele kiekjes. Heel ernstig kijk ze naar het resultaat en knikt dat het goed is. En dan kwam het… ‘Mé, als jij ‘bestorven’ zal zijn, dan ga ik je niet meer zien, en daarom neem ik nu foto’s van jou, dan zal ik je toch nog veel kunnen zien hééééééé…’ Ik sta even perplex, weet niet goed wat te zeggen. ‘euuuu… jaaa… Virginietje… maar ik ga nog niet dood hé, das nog veel te vroeg!’ ‘Maar ja Mé, Omi is ook ‘bestorven’ en ik kan ze nooit meer zien dus neem ik een foto van jou voor als…’. Ze ziet mij schrikken en ze maak dan haar zin af met: ‘maar Omi was wel al heeeeeel oud Mé’. Als dit een troost mag zijn. Eerder op het jaar is de overgrootmoeder van Virginie overleden. Deze gebeurtenis heeft een groter impact op het kind gehad dan je zou denken. Nu er geen overgrootouders meer zijn, dan is het de buurt aan de grootouders, zal ze gedacht hebben. Ik hoop echter dat we met ons vier nog lang mogen genieten van onze kleinkinderen en ze zien opgroeien.

In elk geval, bij mij is dit voorval ook blijven nazinderen, de confrontatie met het ouder worden. Niet gemakkelijk. Was ik nu ineens zó oud in de ogen van dit kleine meisje? Hoe dan ook, ze is vooruitdenkend. Toen hebben we elkaar een stevige knuffel gegeven en weg was ze, de vrolijkheid zelve.