Op de vooravond van 1 november denken we eens extra aan alle personen die ons dierbaar zijn geweest. Mijn ouders en schoonouders: pure mensen van vlees en bloed, correct en rechtvaardig met het hart op de juiste plaats. Vele tantes en nonkels, neven en nichten zijn ook naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. Vrienden en collega’s, te veel om op te noemen. Ook zij zijn niet meer onder ons. Ik wil echter even stilstaan bij een klein meisje met de mooie naam: Elle. Het is bijna 10 jaar geleden… in de kerstperiode van 2006.

Toen heb ik het volgende tekstje geschreven.

 

Dag Elle.

Zondagmiddag…

Volop zon, volop vreugde, overal lichtjes.

Een meisje is geboren, Elle is haar naam.

Tien kleine vingertjes, tien kleine teentjes.

Teder zacht huidje, zo’n gaaf mensje.

 

Zondagavond…

Terechtgekomen in een warm nestje, je wou blijven, maar de kracht ontbrak je.

Hartverscheurend.

Vijf dagen lang werd je geliefkoosd en gestreeld.

Zachte lieve woordjes werden aan je toevertrouwd.

Je was méér dan welkom in de familie.

Vele mensen zijn je komen opzoeken.

 
Vrijdagmorgen…

Je bent rustig vertrokken.

De lichtjes in de kerstboom zijn gedoofd, maar in de top van de boom hangt een héél speciaal sterretje te fonkelen en ik ben er zeker van de jij het bent, Elle.

Dit sterretje zal ik altijd blijven koesteren.

Blij dat ik je, heel eventjes, mocht kennen.

Vaarwel meisje.

Dag Elle.

 

Tante Leentje.