Als je nu niet naar zee gaat, dan weet ik het niet meer. Alhoewel… het is druk, druk en nog eens druk. Het mulle zand is heel warm. Ik leg me in buikligging op het strandlaken en hoor het diep donderende oer geluid van de zee. Het water schuurt langs de golfbrekers. Er is massaal veel volk afgezakt naar de kust op zoek naar een frisse zeebries want het is echt heet. Heel eventjes dommel ik in. Uitbundige kinderen maken daar abrupt een einde aan. Ze krijsen de longen uit hun lijf als ze met hun tenen het koelere zoutwater aanraken. Na de watergewenning springen ze over elke aanrollende golf en kraaien van plezier. Het wordt stilaan hoogwater en ze bouwen een groot fort met slotgracht. Daarvoor moet je sneller zijn dan het opkomende water anders mist het zijn doel. Ik geniet van het uitzicht op de spelende kinderen en ben helemaal opgewarmd door de zon. Dan komt daar ineens zo een kleddernat jochie langs mij gelopen met de nodige zwier en zwaai, zodat ik helemaal onder zit. Leuk is anders maar het brengt wel enige verfrissing met zich mee. Nog wat zonnecrème aanbrengen en we kunnen er weer tegenaan. Op dat eigenste moment ligt de ‘buurman’ niet meer lekker, denkt bij zichzelf, ik schud even mijn handdoek en ja daar heb je het. Ik word gezandstraald. ‘Kijk toch uit man waar de wind vandaan komt’ moet hij van mijn gezicht afgelezen hebben. Dan heb ik voor het ruime sop gekozen want mijn huid leek net op schuurpapier.

Leve de vakantie, leve de zon, zee en zand maar voor mij liever met wat minder toeristen.