Sinds jaar en dag wil ik iets zelf naaien maar ik kom er niet aan toe. Niet wegens tijdgebrek maar gewoon omdat het niet lukt zoals ik het in mijn hoofd heb. Destijds heb ik de naaimachine van mijn moeder gekregen. Een oude Singer van wel duizend kilo. Maar die doet het naar omstandigheden nog prima. Het is altijd weer een hele opgave voor mij als er een nieuwe lange broek moet ingekort worden. Zowel mijn man als ikzelf moesten een vijftal centimeter groter geweest zijn, dan had ik dat probleem niet van het stikken. Ik doe het gewoonweg niet graag. En zeker al niet als alles tegenvalt zoals wanneer de kopspelden op de grond vallen, wanneer het spoeltje net op is als ik nog tien centimeter moet stikken of als ik niet onmiddellijk de draad door het oog van de naald krijg. Waar ik eigenlijk naar toe wil is: toen ik zwanger was van onze dochter had ik, naar mijn mening, een bijzonder mooi kleedje. Wit met roze bloemen, maar een bijzonder mooi model in een heel lichte stof. Indien ik nog een foto vind, plaats ik die erbij. (en die heb ik ondertussen gevonden).

Dit kleed had meters stof en daardoor heb ik het nooit naar de kledingbank gebracht. Toen had ik al het idee dat je daar iets mee kon aanvatten. Na een zoektocht op zolder kwam ik deze jurk terug tegen met de herinneringen van toen. Ik dacht het is nu of nooit. Maar er is wel een probleem. Ik heb nooit leren kleren maken! Gisteren ben ik aan de slag gegaan. Loop het af op een sisser, niet getreurd.

Onze meisjes zijn in een periode van ‘roze-prinses-zijn’. Ideaal. Na nogal wat denkwerk en liters koffie gleed de schaar door de stof. Het idee om een jurkje te maken heb ik al vlug laten varen wegens niet haalbaar voor mij. Dus het zijn twee rokjes geworden met een elastiek in de taille. Tja, je moet je grenzen kennen. Na wat gesukkel met de naaimachine is het mij toch gelukt om twee schattige rokjes te maken. Heb ze nog afgewerkt met een strikje en het originele roze knoopje van toen, 35 jaar geleden. Ik ben tevreden over het resultaat. Gelukkig is het niet afgelopen zoals de vorige keer, toen dumpte ik alles in de verste hoek van de kast omdat het mij niet lukte.

Nu afwachten of dat de meisjes hun goedkeuring zullen geven. Je weet maar nooit met de jeugd van tegenwoordig… alhoewel… ze zijn 3,5 jaar en bijna 5 jaar.