… ontwaak ik na een deugddoende nachtrust, en rek mij uit. De zon wringt zich, onder het gordijn door, de kamer binnen en straalt naast ons bed. We omhelzen elkaar en nemen de zon mee naar beneden. Het gepruttel van de koffiemachine verstomt even het getsjilp van de vogels. Ons huis geurt naar koffie. Het zomerfruit lacht mij toe en ik lach terug. Heel even kijk ik naar het nieuws op de laptop. Veel gezinnen zitten in de ellende door wateroverlast. Ik denk dat het niet te vatten is als je het zelf niet meemaakt. Die slachtoffers hebben niets meer, alles is stuk. Lang geleden schreef ik een tekstje over ‘Water’. Gelukkig voor mij, was het een droom, maar bij de getroffen mensen is het een ware nightmare. Vreselijk.

Na een verkwikkend bad trek ik naar buiten. In de vijver hebben de vissen het naar hun zin. Er zijn er meer dan vorig jaar. De reigers zijn niet meer welkom. Toen was het visbestand aardig geslonken. Niets is mooier dan puur natuur, maar als die veelvraten langskomen en al de vissen verorberen, is er geen schoons meer aan. Dan maar een net spannen over de vijver. De waterlelies bloeien open en de libellen paren op een lelieblad. Van kikkers is geen spoor te zien, we horen ze niet. Zijn ze vertrokken naar een betere waterpartij? De aardbeienplantjes doen het goed, maar het is lang koud geweest. De oogst zal zoet zijn, dank zij het overkoepelende net dat eroverheen gespannen is. Vorig jaar zaten de merels en de mussen te smullen van de heerlijkheid. Het is echt de zoete inval bij ons. Het ene jaar worden al de noten gepikt door de eksters, en dit jaar eten de bosduiven mijn kruidentuintje leeg. Van een jong, fris blaadje gesproken… Van peterselie en basilicum is niets meer terug te vinden. Bieslook vinden ze blijkbaar niet zo lekker. We kunnen opnieuw beginnen, willen we ‘eigen kweek’ in mijn salades proeven.

In de notenlaar zit een nest van de bosduiven. Het is niet de eerste keer. Toen liep het mis. Er lag een jong onder de boom in het gras. Manlief had het nog teruggelegd, maar tevergeefs. De volgende ochtend lag het weer op de grond. Was het verstoten door zijn ouders? Niet goed genoeg? Helaas, het mocht niet zijn.

Ik geniet nog steeds van de zon. Ik schrijf, en schrijf, en schrijf…alles op papier. De buurman gaat zijn gras maaien. Het is tijd om naar binnen te gaan en alles op de laptop over te zetten.

Tot de volgende.