Juni staat voor de deur. Dé maand bij uitstek om buiten te leven, in open lucht te eten, op het terras genieten van een glaasje, en vanuit de ligzetel naar de sterren kijken… Maar kijk eens aan, het lijkt herfst!

Over een maand is het de langste dag, t.t.z., met de meeste uren zonlicht, en de kortste nacht met…. ja, zoiets. Ik hou niet van die druilerige dagen. Dat werkt op mijn gemoed, hoe ik mij voel. Dan heb ik (bijna) nergens zin in. De voorbije nacht heb ik lang wakker gelegen. Ik hoorde het ruisen van de bladeren van de bomen en het tikken van de regen tegen het raam. Daar doorheen kwam de regelmatige ademhaling van manlief. Ik kon de slaap niet vatten. De Bv’s, die ik gisterenavond zag in ‘Gaston 80’ passeerden de revue. Hoe iedereen er toen anders uitzag tegenover nu, tien jaar later. Ook mensen die het aardse bestaan al hebben ingeruild voor het hiernamaals. Koen Wouters met veel haar, idem dito Helmut Lotti. De enige echte La Esterella, en geen imitatie van haar, zong een duet met Paul Michiels, nu ja, een duet noemen ze dat, ik ging bijna mijn stoel omdraaien… wat een ‘voice’! Maar RESPECT! Joske Vermeulen…… In de gaawe lieuw….blijven wel toppers. Ik hoop dat al die mensen rijstpap met ‘gaawe’ lepeltjes mogen eten, dat verdienen ze wel.

Deze namiddag, zoals verwacht, kreeg ik mijn klopje. Dat komt ervan als je met Gaston op toer gaan midden in de nacht. Maar ik ben wakker gebleven. Omdat ik het koud had heb ik de strijk aangepakt, kwestie van het nuttige aan het aangename te koppelen.

Intussen is het bijna avond en het regent nog steeds. De zon is er even niet, ook niet in mijn keuken waar ze nu volop zou moeten zijn. Maar er komen betere tijden.

Zo ben ik ineens aan het schrijven begonnen, tja, kan toch niet naar buiten. Straks kijk ik naar Thuis. Volgende nacht ga ik slapen, en niet op stap gaan met William, Frank, Renzo, Waldek of Toon….

Tot de volgende.