Ik stap de overvolle wachtzaal binnen. Hoewel ik meer zin heb om rechtsomkeer te maken blijf ik toch. Er is iets dat mijn aandacht trekt. Alle zitjes zijn volzet, op één na, helemaal in de hoek. Deze wordt ingenomen door een handtas van de dame ernaast. Ik merk meteen dat het niet zomaar een ordinaire handtas is. Ik blijf ernaar kijken en zie de grote D langs de voorkant. Een echte Delvaux! Dit is een sacoche met allure, een sacoche met meer dan één verhaal. Aan de mankementen merk ik dat die geleefd heeft net zoals de met botox behandelde eigenares. De gloriejaren zijn voorbij, zowel voor Madame als voor haar sacoche.

Terwijl ik nog aarzel om de plaats op te eisen, schieten allerlei scenario’s door mijn hoofd. Ik blijf staan en kijk naar Madame en haar pronkstuk. Met de teletijdmachine word ik terug gekatapulteerd naar de jaren 70…

Een zwarte limousine stopt langs de boulevard. Meneer stapt als eerste uit, opent het portier van Madame. Hij reikt haar de hand en ze stapt elegant uit. Ze is gekleed in een blauw ensemble, en draagt haar sacoche aan de linker hand. Samen stappen ze naar het restaurant waar ze tête-à-tête zullen dineren. De Delvaux krijgt een prominente plaats aan tafel. Sensueel maakt de dame haar zijden sjaal los. Ze nipt van de gekoelde champagne en ze bloost. Hebben ze iets te vieren? Haar ogen zijn gericht op Delvaux. Meneer kijkt haar aan, maar ze ziet het niet. Plots staat ze op, excuseert zich en neemt haar handtas. Madame gaat haar neus poederen, zoals dat heet. Haar sacoche is haar beste vriendin, ze kan er alles aan toevertrouwen. Lipstift, poederdoos, parfum, maar eveneens de o zo nodige zakdoekjes voor het deppen van de tranen na de zoveelste mislukte romance, mogen niet ontbreken. Met haar felrode gestifte lippen en een vleugje Chanel N° 5, vult ze het restaurant. Delvaux wordt een beetje opzij geschoven en Meneer krijgt alle aandacht.

Samen genieten ze van het leven. Delvaux is de stille getuige van de liefdesscène van Carmen in de opera van Georges Bizet. Op decadente feestjes waar de champagne rijkelijk vloeit, en de oesters naar binnen worden geslurpt, zijn ze onafscheidelijk. Menig gentlemen is de revue gepasseerd. Indien Delvaux kon vertellen over de nachtelijke escapades van Madame, zouden er veel met rode oortjes luisteren. De sacoche gaat mee op cruise naar exotische bestemmingen. De periodes van glitter en glamour worden afgewisseld met tijden van kommer en kwel. Haar sacoche is haar verweermiddel tegen ongure individuen, en die zullen het geweten hebben. Dat getuigt de geschonden D aan de voorzijde. De jaren zijn voorbij gevlogen en hebben littekens achtergelaten, op haar ziel en op haar tas.

Madame zit daar zonder Heer, maar haar trouwe afgedragen Delvaux is gebleven, al veertig jaar lang.

De deur gaat open om ‘de volgende’ binnen te laten. Madame staat moeizaam op, steekt haar arm liefdevol door haar Delvaux. Wie is nu de patiënt? De dame of de sacoche? Ze kunnen allebei een kuur gebruiken maar ze zijn o zo charmant.

Langzaam kom ik terug naar de realiteit.

Ik ben de volgende en wacht geduldig af.