Zaterdagvoormiddag.

Het zonnetje is van de partij en dat zie je aan het volk bij de kapper. Als ik binnenstap zitten er twee dames aan de wasbakken. Eentje wordt nog onder handen genomen met de verfkwast. Bij een jonge kerel worden de nekharen bijgeknipt en een kindje maakt vrolijke tekeningen naast mama. Alles verloopt heel vlot en de wachttijd is miniem. De oudere dame zit voor de spiegel met haar tablet op de knieën. Ze wil ‘exactement la même chose’ , wijzend op haar tablet. Met de nodige gebaren en duizend Franse woorden komen zij en de kapper tot een compromis. Intussen schreeuwt haar smartphone al voor de derde keer om aandacht. Met veel machtsvertoon legt ze hem het zwijgen op. Eindelijk rust haar hoofd tussen zijn handen en ligt de tablet op de kapperstafel.

Na anderhalf uur, helemaal geüpdatet door alle roddels en verhalen, kom ik buiten. Ik ga naar de boekhandel, neem mijn gerief en stap naar de kassa waar reeds drie klanten mij voor zijn. De verkoopster geeft de nodig uitleg aan een dame op leeftijd. Maar de dame in kwestie neemt haar tijd omtrent een tijdschrift met een gratis boekje. Ze denkt namelijk dat ze dit exemplaar al thuis liggen heeft, maar ze is niet zeker. Ze begint het boekje te lezen en te doorbladeren, van voor naar achter en van achter naar voor. De verkoopster zegt dat het nog maar nieuw is en dat de kans klein is dat ze die al in haar bezit zou hebben. Intussen groeit de wachtrij…. ‘Alors,’ zegt de dame, ‘donnez-moi le livre en als ik thuiskom en ik heb die al, dan breng ik die terug la semaine prochaine’. Zegt de verkoopster: ‘mais madame, cela est impossible’. Ineens stapt er een opgefokte vrouw uit de wachtrij, die intussen al een hele file is geworden, naar de dame toe. ‘Madame’ zegt ze geërgerd, ‘ici se n’est pas la bibliothèque. Ik ben ook gepensioneerd, mais je n’ai pas le temps pour faire la queue!’ Madame betaalde en vertrok. Die was aangekomen!

Mijn laatste stopplaats is bij de bakker. Ook hier staan mensen aan te schuiven. Een klein oud dametje komt haar bestelling doen voor morgen. ‘Ja’ zegt de bakkerin, ‘wat zal ik opschrijven?’ Ze neemt haar notitieboek en… ‘Un petit carré blanc’. Ze kijkt het dametje aan en ik zie wat ze denkt. De verkoopster is een beetje van slag door de ‘grote’ bestelling en vervolgt haar gesprek met: ‘en wil je dat nu betalen of morgen?’ ‘non non, demain… en voor overmorgen een carré confiture en een eclair’. Vraagt de bakkerin of ze morgen alles zal betalen. “Non, non, je paierai après-demain, mais si vous voulez, je peux donner een klein voorschot…’

Onder het motto, waarom gemakkelijk als het ook moeilijk kan? Intussen staan de klanten tot buiten te wachten.

Gepensioneerden. Sommigen zijn mee met hun tijd, ze gebruiken de allernieuwste tablets en zijn in het bezit van de mooiste smartphone, maar ze moeten dringend iets doen aan het irritant belgeluid.

Een tweede categorie denkt dat ze zich alles kunnen permitteren, en houden geen rekening met hun medemensen op deze globe. En een derde groep van gepensioneerden heeft geen geduld en bijgevolg ook geen tijd. Zouden deze drie groepen evenredig verdeeld zijn?

Tot welke groep voel ik mij aangesproken? Voel ik mij überhaupt wel aangesproken? Ik dacht van niet, nog lang niet.

Op één voormiddag ben ik betrokken geweest bij alle drie! Deze namiddag blijf ik lekker thuis, zijnde groep vier.

Fijn weekend.