Gebeurt het ook wel eens dat je een onweerstaanbare drang in iets lekkers hebt?

Ongetwijfeld ben ik niet de enige. Dan denk ik aan die witte praline, met zijn verrukkelijke vulling van koffieroombotercrème op een bodempje van praliné, en een hazelnootje bovenop. Ken je ze? Ja? De naam begint met een sierlijke L en eindigt op …das. Juist, de deze. Ik zie ze zo voor mij. In een gouden doosje liggen ze afwachtend zij aan zij… Ik neem er een uit, en bijt heel langzaam het witte omhulsel kapot, laat de chocolade op mijn tong smelten.  Een hele mond vol… Ik kan mij nog net bedwingen om geen speekselsliertje langs mijn mondhoek te laten sijpelen. Even slikken, dan genieten…met mijn ogen dicht…

Mijn genot is van korte duur. Plots realiseer ik mij dat daar niets van aan is. Mijn smaakpapillen doen hun best maar worden diep teleurgesteld. Er is helemaal geen chocolade, geen praline, ik heb ze niet eens in huis! Van een ontnuchtering gesproken! Wat een domper. Ik zal mijn ‘tandje’ moeten uittrekken. Daar gaat mijn zoete droom.