De regen valt met bakken uit de lucht. Ik sta met mijn neus tegen het raam. Het water gutst naar beneden. Er is geen hond te zien op straat. De natte plassen op het asfalt rimpelen door de hevige windstoten. De straatverlichting zwaait heen en weer. Binnen is het licht, buiten is het halfdonker. Ik zie mijn weerspiegeling in de ruit maar kijk er doorheen. De windvlaag zorgt voor allerlei troep op het gladde glas. Mijn focus ligt op een neervallend waterspatje. Van helemaal bovenaan volg ik, met mijn vinger, de regendruppel die zich een weg baant naar beneden. Het is een weg vol hindernissen. Hoelang zou die erover gedaan hebben om vanuit een wolk tot hier te zijn geraakt, om uiteindelijk langs mijn raam naar beneden te glijden? Ook deze druppel water komt terecht in de grote plas midden op straat.

Links, in de verte, zie ik een paar koplampen opduiken van een naderende auto. Van rechts, op het voetpad, komt er een jogger aan. Hij gaat even schuilen onder een afdakje tot het ergste voorbij is. De auto komt dichterbij, de man wacht. Uit ervaring weet ik dat dit niet goed komt. De man hoort enkel het gekletter op zijn regenkap en is zich van geen kwaad bewust. Dan komt het onvermijdelijke. De wagen sjeest, met een rotvaart, door de straat. De miljoenen verzamelde regendruppels in de plas, maken een golf als een tsunami, richting schuilplaats. Van op rechts hoor ik het in Keulen donderen. Je zou voor minder! Vanuit het raam zie ik de man gesticuleren met armen en benen, richting auto. Het is inderdaad niet netjes van de bestuurder, maar ergens kan ik mijn lach niet bedwingen. Al vlug realiseer ik mij dat het een koude douche moet zijn geweest. De onfortuinlijke sporter druipt letterlijk af en zet het op een lopen naar betere oorden. Misschien kan de gemeente een bordje plaatsen met: ‘ let op voor opspattend water’, en een bordje voor de voetgangers met ‘hier enkel schuilen bij droog weer’. Tja, dit slaat nergens op!

Waar zou ‘mijn’ regendruppel terechtgekomen zijn?