Elke middag omstreeks vijf voor een, op Radio 1, in het programma Nieuwe Feiten met Lieven Vandenhaute, is mijn topmomentje van de dag. Voor de tweede week op rij leest Nico Dijkshoorn zijn middagjournaal voor. Hij is een Nederlandse columnist, dichter, schrijver en muzikant. Alle aandacht wordt dan naar de vertellende stem op de radio gezogen. Dan is het stil in huis. Het bestek van het middagmaal ligt voor dood naast de borden neer. De volumeknop krijgt een lel naar rechts. Nico Dijkshoorn. Tot voor twee jaar kende ik deze columnist niet. Hoe die man kan schrijven en vertellen over gewone dingen zoals de vrouw met haar tas vol prei en haar Franse schoenen met een strikje bovenop, of over het eierwekkertje. Ik vind het heerlijk en word er (soms) emotioneel van. Wat in het dagelijkse leven banaal lijkt, maakt hij zo bijzonder dat je alleen ja-knikkend verder wil luisteren met de gedachte van “ja, hij heeft volkomen gelijk, het is echt zo. Ik zie het zo voor mij.” Op dat moment wordt radio voor eventjes televisie.

Telkens overvalt het mij hoe mooi dit wel is en altijd zeg ik weer: zo eenvoudig, waarom kom ik daar nu niet op? Maar dat is een kunst, schrijven moet je in je vingers hebben en zo vanzelfsprekend is dit allemaal niet. Althans niet voor mij. Getriggerd en gemotiveerd begin ik weer met volle moed aan een nieuw tekstje die voor de zoveelste keer in de prullenmand eindigt. Ben ik te kritisch voor mezelf of is het een gebrek aan kennis? Het zal een mix van beiden zijn. Mijn probleem is dat ik nu eenmaal graag schrijf, maar de meeste schrijfsels blijven dicht bij mij in mijn hoofd en daar kan ik gerust mee leven. Gelukkig zijn er echte schrijvers zoals Nico Dijkshoorn. Ik ben ik, en daar zal niets aan veranderen.