Bij de coiffeur.

Goede namiddag. Hebt u tijd voor mij? Wassen en brushen en ook een beetje knippen, niet te veel. Oui bien sur madame, je vous en prie. Asseyez-vous madame. Gaan we ook een balayage doen? Wel euuu, ja hoor, het is al weer een tijdje geleden. Doet u maar. Mijn highlights van de vorige keer zijn ver te zoeken. Si vous voulez, je vous apporte une tasse de café ou de thé. O ja graag, dank u wel. Doe maar een koffie. Daar zit ik dan met een zwarte schort aan strak dichtgetrokken rond de hals. Bij het slikken kan mijn koffie net passeren.

Intussen hoor ik van alles. Een oud dametje dat zegt dat ze ook altijd lange haren heeft gehad die ze dan altijd in een chignon banane droeg. Een andere is voordurend aan het kletsen in de twee landstalen. Van zodra er een kapsel gebrusht wordt gaat haar stem de hoogte in. Ze blijft maar tetteren. Wanneer mijn buurvrouw onder de droogkap verdwijnt, verheft ze voor een tweede keer haar stem. ‘Ja, mijn buur gaat hele dagen op café, en komt dan pas tegen de avond terug thuis. Oh, c’est quelque chose, je ne comprends pas que sa femme … daarmee akkoord gaat. Het zou bij mij niet pakken e. Mais enfin. Elle est trop gentille pour lui. Zij doet alles en lui, il ne fait rien du tout hele dagen. Hilarisch om te horen, maar zo vermoeiend om naar te luisteren. Ik dacht onmiddellijk, ook gekeken naar Eigen kweek waarschijnlijk, maar dan in de Franse versie, mocht die al bestaan.

Intussen mag ik naar de wasbak. Alle troep kan weggespoeld worden en de hoofdmassage kan beginnen. Ik glij helemaal onderuit, en mijn ogen vallen dicht. Haar vingertoppen wriemelen door mijn haren en ik bezwijk. Ineens vraagt de coiffeuse: Je peu fair un soin? Een… een… een… quoi? Een verzorging? Ja, ja, doe maar alles erop en eraan nu je toch bezig bent. Maar ineens begint madame weer te ratelen. De rust is verstoord. …ma copine  de l’autre coté … je weet wel e, avec son chien. Die kleine blaffer, il etait malade … en heeft een spuitje gekregen van de vétérinaire. Nu wil ze wel een nieuwe zeker!!! Mais moi je dis, begint daar nu niet meer aan, tu es vieux  aussi, et qui va gardez le chien si tu n’es plus la, mo ’t is toch waar e! Ze is 87. Ze wil niet luisteren nondedieu! Mo ja, ik wil mij niet moeien e, non non…

Ondertussen word ik ‘geknipt en gebrusht’. Na nog eens 20 minuten krijg ik mijn jas terug aangeboden met een welgemeende ‘Merci madame’ en een ‘bon weekend’.