Goed zien is een must, maar jammer genoeg niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig, in mijn geval,  zijn er goede hulpmiddelen zoals een bril of lenzen. Al bij al heb ik weinig last ondervonden gedurende al die jaren. Maar als ik even nadenk… Vroeger waren er geen mooie brillen voor kinderen. Dat dacht ik, want ik werd al vlug met de vinger gewezen. Op school was het ook geen pretje. Sommige kinderen die een bril hadden, lieten die wijselijk in de boekentas zitten om niet uitgelachen te worden, maar voor mij was dit geen optie. Als slechtziende moest ik op de eerste rij gaan zitten waardoor je altijd in het oog werd gehouden. Ging ik zwemmen dan moest de bril in het kleedhokje achterblijven met alle gevolgen van dien. Eens in het zwembad beland, leek iedereen op elkaar met dezelfde witte of blauwe badmuts op. Dat waren vervelende momenten. Ik heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met mijn bril. Ik wilde hem niet, maar ik kon er niet zonder. Jaren later koos ik voor contactlenzen. Ik zag ineens veel beter. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Alles lachte mij toe. Ik werd anders bekeken, kreeg meer vrienden. Ineens hoorde ik erbij, bij het clubje van de niet-brildragers. Decennialang zijn de lenzen mijn ogen geweest en hebben ze mij overal naartoe gebracht.

Plots, na zoveel jaren, lukte het niet meer met mijn lenzen, deels door mijn werkomstandigheden, maar ook door een natuurlijke afstoting van mijn ogen, het was genoeg geweest. Gevolg, ik ging opnieuw gebrild door het leven. Maar de tijden veranderen. De wetenschap en de techniek gaan vooruit.

Vandaag is voor mij een nieuw tijdperk aangebroken. Ik onderging een lensimplantatie. De bril met dikke glazen is verleden tijd. Mijn zicht is opmerkelijk stukken beter dan voorheen. Ik lees en schrijf nu zonder bril! Vroeger kon ik daar alleen maar van dromen. Volledig brilloos zal echter niet lukken, maar ik zie nu alles veel groter en helderder, wat wil een mens nog meer? Ik zie ‘la vie en rose’ en daar ben ik heel dankbaar voor.